-
Volg
Volgend
Heb je al een WordPress.com-account? Nu inloggen.
Rimpelingen
Rimpelingen verwijst niet alleen naar de lach- en zorgrimpels die je op een bepaalde leeftijd hebt, maar ook naar de rimpelingen die op het wateroppervlak ontstaan wanneer je een steen in het water hebt gegooid. Iedereen veroorzaakt rimpelingen in het leven van anderen, de hele dag door en een leven lang. Vaak gebeurt dit onbewust, door iets te zeggen of niet te zeggen, door iets te doen of niet te doen. Met mijn columns gooi ik bewust een steentje in het water en hoop dat de golven zich in brede cirkels verbreiden.
Mijn man wil naar het Wereldkampioenschap atletiek kijken, dat plaatsvindt in het Olympisch Stadion van Londen. Het is even na tienen en nog net op tijd voor de finale van de honderd meter mannen zien we hoe alle acht de deelnemers als filmsterren uit de coulissen komen. Als laatsten verschijnen de verguisde Justin Gatlin, het…
Mannen begrijpen zoiets niet. Althans de mijne niet. En de man van mijn vriendin, ik noem hem Wee, ook niet. Al meer dan eens hebben ze het er hoofdschuddend over gehad. Maar sinds kort heeft Wee er een theorie over. Die gaat zo: het heeft allemaal te maken met de structuur van onze hersenen. Daar…
Koorts waart rond in deze contreien. Voetbalkoorts. En ik ben er ook door aangestoken. België en Duitsland spelen allebei mee voor het Europees kampioenschap en ik krijg daar chauvinistische gevoelens van. Anders ben ik echt niet zo. Maar nu! België móet het beter doen dan Duitsland. Wat denken ze wel. Wij staan wel vóór op…
Onze vakantie is voorbij en ik heb uren en uren gewassen en gestreken. Ik ben het beu. Er ziet toch niemand hoe netjes mijn kasten erbij liggen en nooit is de was echt gedaan. Ik wil ook weleens iets doen waar je weken of misschien zelfs maanden deugd van hebt. ‘Dit jaar wil ík het…
Beste Will, Hopelijk neem je me niet kwalijk dat ik je met je artiestennaam aanspreek. Natuurlijk weet ik dat je echte naam Arthur Blanckaert is, maar omdat ik je al mijn hele leven als Will Tura ken, ben ik mijn brief zo begonnen. Graag wil ik je vertellen dat ik diep onder de indruk ben…
Het klinkt steeds gevaarlijker, wat we daar gaan doen. Zorgelijk kijk ik naar mijn vriendin. Ik geloof best dat die man van de verhuur ons niet bang wil maken, maar toch. Gelukkig hebben we besloten dat we niet zelf zullen rijden. We gaan bij onze mannen achterop. Hij vraagt ons hoe we dat gaan doen…
Regelmatig kom ik samen met mijn Duitse vriendinnen. Vroeger ontbeten we nogal eens bij elkaar en noemden dat heel serieus ons Managerfrühstück. We bespraken dan de schoolse vorderingen of niet-vorderingen van onze kinderen en namen en passant het hele onderwijssysteem in Duitsland onder de loep. We leverden gefundeerde maatschappijkritiek en vonden troost in het feit…
“En, hoe was jouw dag?” Opgewekt gaat mijn man tegenover me aan tafel zitten. Ik barst meteen los. “Ja, wat denk je, hoe was mijn dag! Gestudeerd, boodschappen gedaan, gekookt, en voor de rest niemand gehoord of gezien. Als jij dat leuk noemt!” “Heb ik dat dan gezegd – dat je dat leuk moet vinden?”…
“En, hoeveel kilometer heb je nu al met deze auto gereden?” vraagt mijn man geïnteresseerd. Onze vrienden hebben ons afgehaald en we zijn met z´n vieren onderweg naar een restaurant. We gaan weer een verjaardag vieren. “Vierhonderdvijftigduizend” antwoordt zijn vriend met een zekere trots. Mijn man knikt met gepaste bewondering. “Ik ben er laatst nog…
INGRID VANDERKRIEKEN
Ingrid Vanderkrieken 