Mannen begrijpen zoiets niet. Althans de mijne niet. En de man van mijn vriendin, ik noem hem Wee, ook niet. Al meer dan eens hebben ze het er hoofdschuddend over gehad. Maar sinds kort heeft Wee er een theorie over. Die gaat zo: het heeft allemaal te maken met de structuur van onze hersenen. Daar zit onderaan een schil, of een laag, een of ander overblijfsel uit vroeger tijden, van toen de mannen nog gingen jagen en hun vrouwen op zoek gingen naar bessen en zo. De mannen gingen doelgericht af op hun prooi, lieten zich door niets of niemand afleiden en als de prooi binnen was, kwamen ze spoorslags terug naar huis. (Vrij vertaald: ze kunnen maar een ding tegelijk doen, dacht ik toen de theorie uit de doeken werd gedaan, maar ik zei niks.) Ondertussen gingen hun vrouwen op pad om bessen, noten en vruchten te verzamelen. Die moesten ze van alle kanten goed bekijken en op hun rijpheid controleren. En zo dwaalden die vrouwen wel eens af en kwamen naar huis met iets waar ze niet naar op zoek waren gegaan. Het is dus allemaal de schuld van de natuur.
‘Och, ik heb me erbij neergelegd’, schokschouderde Wee afgelopen zaterdagavond. ‘De week na carnaval waren we aan zee en T. wou gaan winkelen. Ze had nog grijze jeans nodig, zei ze. Want het enige wat ze nog niet had voor dit seizoen was een grijze broek. Wij dus naar Oostende. En wat denk je? In heel Oostende geen grijze broek te vinden. Ze heeft toen maar een nieuwe regenjas gekocht. Want die had ze opeens toch ook zó nodig en was juist wat ze in gedachten had gehad’, knipoogde hij naar mijn man.
Gisteren vertrok ik naar de stad. Mijn man vroeg of ik iets bepaalds van plan was. ‘Ach’, zei ik, ‘eens kijken voor een blauw vestje. Dat ene is al zo oud als de straat, ik kan wel eens een nieuw gebruiken.’
Ik ben thuis gekomen met een heel schoon, crèmekleurig tafellaken. Allemaal de schuld van de natuur. Maar wel eentje dat ik niet hoef te strijken. Juist wat ik in gedachten had gehad.
Ingrid Vanderkrieken 
14 reacties op “De schuld van de natuur”
Prachtig verhaal en ik zie het helemaal voor me!
Mijn lieve echtgenoot waar ik al meer dan 30 jaar gelukkig mee getrouwd ben houdt absoluut niet van winkelen. En hij kan buitengewoon vlot en efficient even boodschappen halen in de supermarkt. En dan werkt hij zijn boodschappenlijst keurig af. Maar …… als hij als handige doe het zelver in de bouwmarkt belandt dan gaat deze vlieger niet op hoor ! Dan komt hij wel eens met iets anders terug. En het moet gezegd :” Vroeg of laat gebruikt hij de handige tang, super lijm of bijzondere schroef ook.
En als ik bewust de stad in ga voor een blauw vestje dan lukt dat niet altijd. Het speciale blauw is dan niet te vinden. Maar och wat leuk : je komt opeens dat vrolijke tafelkleed voor de buitentafel tegen. Dat had je ook nodig : niet aan gedacht in die koude wintermaanden….! En met een blij gevoel keer ik dan naar huis. Vier de lente!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor je reactie! Leuk dat je het leuk vindt! Zonnige groet vanuit het Dreiländereck!
LikeLike
En een zonnige groet terug vanuit Het Groene Hart van Holland.
LikeGeliked door 1 persoon
heerlijk en herkenbaar. het zullen de lentekriebels zijn…
LikeGeliked door 1 persoon
Ha Christel! Dank voor je reactie en de groeten daar!
LikeLike
Rare hersenkronkels, maar wat wil je 🙂 ??
LikeGeliked door 1 persoon
Ik wilde alleen maar uitleggen dat het een heel natuurlijk verschijnsel is…
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is het ook…
LikeGeliked door 1 persoon
Zo ben ik ook… gelukkig een natuurlijk verschijnsel.😊
LikeGeliked door 1 persoon
Join the club!
LikeGeliked door 1 persoon
heel mooi, maar ik behoor blijkbaar bij de andere helft 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
🙂
LikeLike
in het algemeen begrijp ik je maar deze tekst???? de vreugde van het inzicht heb ik helemaal gemist.
LikeGeliked door 1 persoon
Oei. Dat is het laatste wat ik wil, dat mannen mij niet verstaan…
LikeLike