Regelmatig kom ik samen met mijn Duitse vriendinnen. Vroeger ontbeten we nogal eens bij elkaar en noemden dat heel serieus ons Managerfrühstück. We bespraken dan de schoolse vorderingen of niet-vorderingen van onze kinderen en namen en passant het hele onderwijssysteem in Duitsland onder de loep. We leverden gefundeerde maatschappijkritiek en vonden troost in het feit dat niemand van ons een bevredigend concept had voor het managen van een groot gezin met schoolgaande kinderen. Tegen alle verwachtingen in spraken we zelden of nooit over onze mannen, die allemaal even achterdochtig waren. Wie weet wat wij durfden vertellen! Daar staan de boekskes toch vol van, van wat vriendinnen met elkaar delen! Wijselijk streelden wij hun ijdelheid en ontkenden niets.

De laatste jaren ontbijten we niet meer samen maar gaan we wel nog af en toe bij elkaar op de koffie. We hebben ons een tijdje intensief bezig gehouden met wat we lezen en discuteerden over het al dan niet bestaan van de vrije wil. Tegenwoordig gaat het over onze kwaaltjes. En nu verschillen we pas echt van mening. Zíj zijn er van overtuigd dat je de meeste kwalen kunt tegenhouden en zelfs vermijden. Alles is een kwestie van psychologie, en slijtage be-staat niet. Je armen niet meer hoog in de lucht kunnen steken heeft een andere oorzaak, móet een andere oorzaak hebben. Het ligt aan de darmen! Verzuring is het en je moet gewoon je voeding aanpassen. Geen kleermakerszit meer kunnen maken? Een blokkade! Van de darmen! Ík denk dan dat er gewoon sleet op zit. Dat kan toch, op onze leeftijd?

Ze zullen vermoedelijk wel nooit met hulpmiddelen in bed gaan liggen. En ik vrees dat er dan toch een hoop plezier aan hen voorbij gaat. Gisteravond gingen mijn man en ik slapen; hij met een brace rond zijn linker- en ik met een brace rond mijn rechterpols. Na het tandenpoetsen heb ik mijn opbeetplaatje nog ingezet en slissend gevraagd hoe sexy ik er zo uit zag. Proestend van het lachen kroop mijn man onder de dekens en heeft daarna het licht uitgedaan.