Het klinkt steeds gevaarlijker, wat we daar gaan doen. Zorgelijk kijk ik naar mijn vriendin. Ik geloof best dat die man van de verhuur ons niet bang wil maken, maar toch. Gelukkig hebben we besloten dat we niet zelf zullen rijden. We gaan bij onze mannen achterop.

Hij vraagt ons hoe we dat gaan doen met die waarborg. Subtiel wijst hij erop dat je, wanneer je iets met een Vespa aan de hand hebt, nooit gaat toekomen met de gevraagde waarborg van driehonderd euro. Er kan van alles mis gaan en hij vindt het zijn morele plicht om daar seffens, wanneer hij de instructies geeft, nog eens op terug te komen.

Omstandig legt hij uit hoe we de motor moeten starten. Als we maar goed denken aan die driehoek contact, rem en starter, kan dat volgens hem niet mislukken. Tijdens het rijden moeten we er vooral voor zorgen niet te vallen. Want dan is meteen de hele zijkant van dat gerij kapot. Met een tragisch gebaar geeft hij aan hoe ontzettend kapot een Vespa kan zijn. Van de staander tot aan de spiegel, en alles daar tussenin. Vijfhonderd tot achthonderd euro, minstens. Altijd. Of je nu gewoon valt of in de gracht sukkelt. Wanneer we ergens moeten stoppen om over te steken, is het goed opletten geblazen met die rem en die gas. Het komt weinig voor dat er iemand echt over kop gaat, maar hij mag het niet verzwijgen. En, oh ja, botsen. Ook al eens gebeurd. Toen vloog die Vespa helemaal dubbel geplooid door de lucht, wel 15 meter ver, en die vrouw zat er nog op. Maar hij heeft er alle vertrouwen in. Kijk, daar staat zijn camionette, klaar om ons te komen depanneren.

Opnieuw vraagt hij hoe het nu zit met die waarborg en of we wel alles gelezen hebben. Ook dat met die 10 of 25 euro? Die 10 euro is voor een verzekering waarbij we altijd nog 100 euro zelf moeten betalen wanneer er iets gebeurt, 25 euro is voor de formule Rijden zonder zorgen. Geen kosten, gelijk hoe of wat. De beslissing is snel genomen…