Rimpelingen
Rimpelingen verwijst niet alleen naar de lach- en zorgrimpels die je op een bepaalde leeftijd hebt, maar ook naar de rimpelingen die op het wateroppervlak ontstaan wanneer je een steen in het water hebt gegooid. Iedereen veroorzaakt rimpelingen in het leven van anderen, de hele dag door en een leven lang. Vaak gebeurt dit onbewust, door iets te zeggen of niet te zeggen, door iets te doen of niet te doen. Met mijn columns gooi ik bewust een steentje in het water en hoop dat de golven zich in brede cirkels verbreiden.
Beste mijnheer Weyts, Een tijdje geleden bracht u de slecht uitvallende resultaten van de KOALA-test in vooral de grootsteden rechtsreeks in verband met het niet-spreken van het Nederlands in anderstalige gezinnen. U stelde zelfs voor daar financiële gevolgen aan te verbinden. Op uw website formuleert u het als volgt: “Enerzijds kunnen we de ouders proberen te stimuleren, maar naast…
Lees verderWat ik niet leerde Ik leerde lopen, fietsen, zwemmenen achteruit parkeren -kunsten voor het leven. Ik leerde soep en confituur bereiden,brood en wafels bakken,dat heimwee zelden overgaat. Ik leerde houden van en afscheid nemen,kind en moeder zijn,dat de onrust niet zal wijken. Ik leerde rekenen en schrijven,spreken en lezen in een tweede taal,dat ik er…
Lees verderNa het verschijnen van Duiven komen altijd terug vroeg iemand hoe ik wist dat ik op pagina 226 zou eindigen. De vraag intrigeerde me. Ging dit over de inhoud, over het creatieve gedeelte van het schrijven, of over het technische ervan? Schrijven is immers niet alleen iets vertellen of verzinnen, het is ook een ambacht.Ik heb…
Lees verderArno. Arno ging dood. Het zat eraan te komen. Iedereen kon zien hoe slecht hij eraan toe was. Toch bleef hij zingen. The lonely gigolo. Ik heb daar grote bewondering voor. Boek. In het voorjaar verscheen mijn boek Duiven komen altijd terug. Ik ben fier op wat het geworden is en word gelukkig van de goede…
Lees verderNet toen ik aan de ontbijttafel in gedachten allerlei excuses zat te verzinnen om maar niet met schrijven te hoeven beginnen (ik moet dringend een stukje inleveren over energie maar de angst voor het witte blad zit er nog altijd wel wat in), begon mijn man over zelfgebakken brood. Over hoe lekker het brood van…
Lees verderOp donderdag 3 november ben ik van 15.00 tot 16.30 uur aanwezig in de Standaard Boekhandel van Lommel. Ik beloof dat ik me niet achter mijn boek zal verschuilen.
Lees verderMoe van al het moeten sjokt hij over het strand en laat een vlieger op. Een ruit met een gezicht dartelt in de wind. Samen met zijn kind houdt hij het touwtje vast, trekt zwijgend aan de lijn. Om hem los te laten is hij nog te klein.
Lees verderDat ik de krant lezen geen onverdeeld genoegen meer vind, heb ik hier al meer dan eens geschreven. Toch heb ik mijn abonnement nog altijd niet opgezegd. Vorige week scheelde het nochtans niet veel, zeker niet toen ik de zoveelste column las waarvan ik voelde dat de maker tot in zijn tenen had moeten zoeken…
Lees verderRecensie – Sylvain De Bleeckere Duiven komen altijd terug, de debuutroman van Ingrid Vanderkrieken, dwingt respect af. De auteur beheerst de discipline van het schrijven. Ze verrast met fijn geboetseerde zinnen en woordkeuze; het ritme van de hoofdstukken met hun ‘springende’ chronologie voedt de nieuwsgierigheid van de lezer. De narratieve ‘sprongen’ werken als grote spaties die…
Lees verderDe verkoopster verontschuldigde zich omdat ze ons zo lang had laten wachten. Genadig nam ik haar excuses in ontvangst. We stonden er inderdaad al lang, maar stiekem was ik blij. We hadden immers zelf al wat gesnuisterd en ons daarbij nog geen moment verveeld. Opgewekt vroeg ze of ze ons kon helpen. ‘Jazeker’, haastten wij…
Lees verderIk bekijk en bepotel de cover van het boek. Dit is niet zomaar een boek, nee, het is een door mij geschreven boek. De cover ziet er goed uit en ik ben blij verrast, ook omdat mijn/ons idee zo mooi werd omgezet. Het boek ligt goed in de hand. Ik sla het open. Ik weet…
Lees verderToen onze drie zonen kort na elkaar het huis verlieten om zelfstandig te gaan wonen, was dat wennen. Heel erg wennen. Het was ineens zo stil in huis. Niemand kwam me nog vertellen welke muziek hij nu weer had ontdekt, niemand vroeg me nog wat we gingen eten of liet kruimels achter op de trap.…
Lees verderLaden…
Er is iets fout gegaan. Vernieuw de pagina en/of probeer het opnieuw.
INGRID VANDERKRIEKEN
Ingrid Vanderkrieken 