Rimpelingen
Rimpelingen verwijst niet alleen naar de lach- en zorgrimpels die je op een bepaalde leeftijd hebt, maar ook naar de rimpelingen die op het wateroppervlak ontstaan wanneer je een steen in het water hebt gegooid. Iedereen veroorzaakt rimpelingen in het leven van anderen, de hele dag door en een leven lang. Vaak gebeurt dit onbewust, door iets te zeggen of niet te zeggen, door iets te doen of niet te doen. Met mijn columns gooi ik bewust een steentje in het water en hoop dat de golven zich in brede cirkels verbreiden.
De kinderen zijn nog klein. We zijn pas van België naar Duitsland verhuisd en we wonen in de stad in een appartement. Ze zijn ijverig bezig met een tekening voor Sinterklaas. Onze zes-jarige zoon maakt zich zorgen. “Sinterklaas zal toch wel weten dat wij nu in Aken wonen?” “Sinterklaas weet toch alles.” Zijn broertje klinkt…
Zijn lippen zijn toch wel heel smal. Ik kan er nu over mee praten want ik heb hem van nabij gezien. Ik heb hem zelfs een hand gegeven, of beter, hij mij. We leunden tussen de markt en de Katschhof op een heel strategische plaats tegen de dranghekken. Proficiat met uwe prijs, mijnheer Van Rompuy,…
Is het niet verschrikkelijk, zucht een Duitse kennis terwijl we aan de rand hangen van het zwembad in het Preuswald, een woongebied in Aken. Rijd ik met de bus naar het centrum van Aken en, je gelóóft het niet, voor me zitten twee vrouwen in het Roemeens met elkaar te babbelen. Waarom spreken die geen…
Op jacht naar kerstcadeautjes loop ik met de moed der wanhoop het Kaufhof binnen. Ik heb nog maar een uur tot sluitingstijd en het lijkt wel of gans Aken hier aan het winkelen is. “Kevin wartet auf seine Eltern in der Damenwäscheabteilung”, roept een damesstem om als ik op de roltrap sta. Och arme, hoe…
Zie mij hier nu liggen. De hele zaal ruikt naar opgedroogd zweet en niet-gelucht-zijn. Naar bokken en paarden en Zweedse banken. Niet bepaald een oord van ontspanning. En daar lig ik dan: op een vieze, blauwe mat in Aken, op zoek naar mezelf. Nog een geluk dat ik mijn eigen badhanddoek heb meegebracht. Na drie…
INGRID VANDERKRIEKEN