Op jacht naar kerstcadeautjes loop ik met de moed der wanhoop het Kaufhof binnen. Ik heb nog maar een uur tot sluitingstijd en het lijkt wel of gans Aken hier aan het winkelen is.

“Kevin wartet auf seine Eltern in der Damenwäscheabteilung”, roept een damesstem om als ik op de roltrap sta. Och arme, hoe komt zo´n jongen in hemelsnaam op de afdeling damesondergoed terecht? Ik zie het al voor me, hoe Kevin verdwaalt tussen de bh´s, de slips en sexy hemdjes. Je zou van minder in de war geraken. Want wat daar allemaal hangt op ooghoogte van zo´n kind – soms zie ik zelf ook door de bomen het bos niet meer. Hopelijk wordt hij nog op tijd gered.

Eltern – dan zijn papa én mama niet goed aan het opletten. Misschien heeft mama papa naar de boekenafdeling gestuurd, terwijl ze zelf op speurtocht gaat naar iets geschikts voor de kerstdagen. Wie weet staat de relatie op springen en wil ze er extra mooi uitzien, ook ónder haar kleren. Maar neem je dan je zoontje mee? Of het is zo´n moeder die op zoek is naar degelijk, draagbaar ondergoed; iemand die hoopt dat ze nog iets vindt waarmee alles netjes wordt ingepakt en ze er toch aantrekkelijk uitziet. Een onmogelijke opdracht, beseft ze, en ijlings verlaat ze de paskamer. Met tranen in haar ogen van pure ellende strompelt ze haar zoon voorbij en dobbert nu in de huishoudafdeling op de benedenverdieping rond. Op zoek naar een bakblik om thuis therapeutisch te gaan bakken.

“Kevin wartet auf seine Eltern in der Damenwäscheabteilung”, klinkt het voor de tweede keer. Of misschien moest hij met papa mee? Papa, die zijn vrouw een mooi setje lingerie wil schenken. Een cadeautje voor hem en haar, zeg maar. Wie weet is die man euforisch geworden van alles wat hem voor ogen zweeft en doolt hij nu met een wazige blik door de parfumerieafdeling. En daar staat Kevin dan, te huilen aan de kassa.

Een dik half uur later is mijn zoektocht succesvol afgerond. Terwijl ik opgelucht naar buiten stap, hoor ik dat Kevin nog altijd op zijn ouders wacht.