Hypercorrect

Dat ik de krant lezen geen onverdeeld genoegen meer vind, heb ik hier al meer dan eens geschreven. Toch heb ik mijn abonnement nog altijd niet opgezegd. Vorige week scheelde het nochtans niet veel, zeker niet toen ik de zoveelste column las waarvan ik voelde dat de maker tot in zijn tenen had moeten zoeken om het aantal opgelegde woorden bijeen te kunnen schrijven. De tekst beschreef drie keer dezelfde uiterst persoonlijke, minieme waarneming en was volgestouwd met adjectieven. ‘Bladvullerij noem ik dat’, fulmineerde ik aan de ontbijttafel, ‘als je niks te vertellen hebt, laat het dan. Dat een krant zoiets publiceert, waar trekt het op.’ Mijn man vond dat ik eens moest nadenken over mijn strenge normen – misschien pasten ze niet meer bij deze tijd.
Daarna kreeg ik een artikel over Kay Tempest onder ogen. Kay heette vroeger Kate en identificeert zich nu als non-binair. Ik vond het al heel wat dat ik wist wat non-binair is. Echt woke vond ik mezelf. Om duidelijkheid te scheppen stond al in de eerste regels van het bericht dat naar non-binaire personen wordt verwezen met de voornaamwoorden die/hen en diens/hun. Ik heb het lezen moeten opgeven. Mijn kennis van de voornaamwoorden bleek niet te kloppen. Of niet meer van deze tijd. Waarom non-binaire personen zelf over ik spreken en niet over wij, is me ook een raadsel. Maar dat durf ik niet hardop uit te spreken, wie weet op wiens zere tenen ik dan weer trap.
Toen ik een paar dagen later ook nog eens vernam dat een Nederlandse uitgeverij, in navolging van een Duitse, na een aanhoudende storm van kritiek rond vermeend racisme en culturele toe-eigening de verkoop van de boeken van Winnetou gaat stopzetten, kreeg ik bijna een hartverzakking. Winnetou! Ik dacht dat die verhalen over vriendschap gingen, over moed, begrip voor anderen en menselijke gelijkheid. Tellen die waarden dan niet meer mee in deze tijd?
Tot overmaat van ramp las ik vanochtend iets over het woord prima. Net als voor Silvia Witteman betekent prima voor mij: eerste, hoogste, uitstekend, een tien. Blijkt dat prima voor de jeugd van tegenwoordig iets heel anders betekent. Prima is een zeven. Prima kan, maar is niet ideaal. Wanneer je uitstekend bedoelt, hoor je nu top te zeggen, anders praat je langs elkaar heen.

Weer was het pijnlijk duidelijk: ik ben niet meer van deze tijd. Woke moet ik zijn, en een hypercorrect taalgebruik hanteren. Niet op zere tenen trappen. Ik durf bijna geen letter meer op papier te zetten. Want waar die tenen tegenwoordig zitten of liggen, daar heb ik geen idee meer van.Totaal ontmoedigd heb ik me toch maar aan mijn pc gezet. Om de frustratie van me af te schrijven.

Rimpelingen

, , , , , , , ,

32 reacties op “Hypercorrect”

  2. In de duitse taal is het zo,als je zegt : “ Das war nett” bedoel je eigenlijk : “Es war Scheisse !”
    Waarom????? Zeg dat dan meteen!!
    Ik word oud, ik snap het gewoon niet meer!!!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  4. Ik begrijp je. Ik ben ook van 61.
    En wat met De Rode Ridder, Jommeke, Tiny, Nero, Suske en Wiske… enz… Zoveel strips die ik bewaarde voor mijn toekomstige kleinkinderen. Nooit gedacht dat deze kinderboeken voor hen niet straks niet meer mogen.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  7. Je hebt helemaal gelijk. Tegenwoordig moet je je woorden zo wikken en wegen dat je vaak liever je mond houdt. Iedereen heeft zijn kritische mening klaar en meent die ook te moeten spuien….
    Dit neemt niet weg dat een prettige column van jou telkens voor een glimlach zorgt…dus….doe alsjeblieft voort!!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  11. Lieve Ingrid,

    Panta rhei, alles stroomt. Het is de enige zekerheid die we hebben in het leven: alles verandert. Altijd. Wijzelf ook (nog) gelukkig. En dus ook taal. Niet dat dat altijd makkelijk is. Ik geef grif toe ook soms af te haken bij teksten die bol staan van de hen/die voornaamwoorden. In plaats van de vloeiende ervaring die lezen zou moeten zijn zodat je vanzelf voorbij de woorden de betekenis van de tekst in duikt, wordt het nu soms een hink-stap-sprong-ervaring: een hindernissenparcours waarbij mijn brein om de haverklap struikelt over onnatuurlijk aanvoelende zinsconstructies. Zo val je steeds uit de tekst en moet je er weer in komen. Áls je die moeite al blijft doen.
Maar de taal verandert, en wij evolueren mee. 
Dus geef ik anderen en ook mezelf graag de tijd die zij en wij nodig hebben om te wennen en ons aan te passen.
    Ergernis veroorzaakt een energielek, en gezien de schaarsheid daarvan besteed ik die 
kostbare energie liever aan belangrijker zaken. Dat heb jij ook gedaan gelukkig: je hebt er een goed verhaal van gemaakt.
Van frustratie via inspiratie naar creatie. Welbestede energie.

    Ter bestrijding van het energielek, ben ik voorstander van het invoeren van enkel ‘die’ 
voor de non-binaire medemens. Daar hebben mijn 50+hersenen geen enkele moeite mee. daar struikelen ze niet over en blijft het niet haperen.
    ‘Die leest de krant’, leest veel vlotter dan ‘hen lezen de krant’.
En zo blijven we allemaal lekker (de krant) lezen. Goed dat je die dan toch niet opgezegd hebt 😜 
Groetjes, en blijf vooral lezen en schrijven,
    Martine

    Like

    Beantwoorden

  13. Zo keek mijn jongste (14) mij heel ondoorgrondelijk aan bij de term Turbo-taal. Alsof het een term voor snelspraak was 😂. Ook als veertiger ben ik al hopeloos uit de tijd en volg ik haar regelmatig niet meer. En zij mij ook niet (hahaha)!

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Reageren? Graag!

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

INGRID VANDERKRIEKEN

%d bloggers liken dit: