Met zeven Duitse dames zit ik bij S. thuis aan het ontbijt. Ik ken hen van haar vorige verjaardagen. Het zijn niet de mensen die ik zelf zou uitzoeken maar ik probeer er het beste van te maken en wijd me volledig aan wat me bij dit soort gelegenheden het beste ligt: luisteren.
Met verve vertelt de vrouw rechts van mij over het ongeval dat ze de vorige dag heeft gehad. Opmerkingen vliegen over en weer en iedereen is het er roerend over eens: verzekeringsmaatschappijen proberen overal onderuit te komen en politiemensen zijn te lomp om te helpen donderen. Voorbeelden te over, hoor ik, het ene al schrijnender dan het andere.
Als vanzelf komen ze op artsen. Artsen zijn geldgeile machtswellustelingen die niet kunnen communiceren, vinden ze. Vooral de klassiek geschoolden. Ik zeg niets.
Even later moeten de politici eraan geloven. Hun beleid en hun pensioenen. Ik denk aan Karel de Gucht maar zwijg. Wat ze hier op tafel gooien is al erg genoeg.
Rond een uur of elf zijn ze bij de ziektes aanbeland. De vrouw tegenover mij heeft al drie knieprothesen gehad en is hard op weg naar de vierde. Dit keer staan haar na de operatie zes tot acht weken rolstoel te wachten, zegt ze terwijl ze door haar randloze bril vergenoegd van de een naar de ander kijkt. Ik krijg medelijden met haar man en kinderen.
Daarna komt het gesprek op inentingen – vaste prik in deze ronde. Wat daarvan de gevolgen kunnen zijn! Motorische en mentale achterstand, spraakgebreken, chronisch vermoeidheidssyndroom, onvruchtbaarheid! De gemoederen verhitten en wanneer er gezegd wordt dat iedereen het maar voor zich moet weten, wordt het me teveel. Ik vind het helemaal geen zaak van ieder voor zich, zeg ik luid. Ziektes als polio en mazelen kunnen alleen worden uitgeroeid wanneer meer dan negentig procent van de bevolking zich laat inenten. En dat zij die zich niet laten inenten gemakkelijk praten hebben; dat ze erop rekenen dat anderen het wél hebben gedaan. Ik haal de klassieke geneeskunde erbij en in mijn bevlogenheid overweeg ik de verzekeringen, de politie en de politiek er ook nog bij te sleuren. Ik doe het niet. Er zijn grenzen. Aan mijn welbespraaktheid en mijn Duits.
Ingrid Vanderkrieken 
16 reacties op “Frauenfrühstück”
Ik zie je al zitten tussen deze dames …met rode wangetjes, van je in te houden .
LikeGeliked door 1 persoon
Ik was al die negativiteit beu. Het waren te veel vrouwen, denk ik. Ik heb graag dat er ook mannen mee aan tafel zitten. Het hoeven er niet veel te zijn. Twee is genoeg…
LikeLike
Is er een wetenschappelijke verklaring voor het feit dat dit gezelschap niet over mannen heeft gepraat?
Grts
LikeGeliked door 1 persoon
Nu je het zegt. Daar hebben we – ze het inderdaad niet over gehad. Alleen als randverschijnsel bij het ongeval. Misschien omdat ze allemaal ouder waren dan ik?
LikeLike
Weeral een depressie nabij
LikeGeliked door 1 persoon
Dan moeten we nog eens praten. Trouwens, ik spreek liever met mannen dan over mannen.
LikeLike
Dan was ons gesprek over ” piepende mosselen ” leuker he ? 😉
LikeGeliked door 1 persoon
En of!
LikeLike
Daar geniet ik van hoe jij die Duitse dames nu eens op hun nummer zette. Ik had een vlieg willen zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Of ze onder de indruk waren weet ik niet… ze zijn nogal overtuigd van hun eigen gelijk.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel goed van je Ingrid dat je de kwestie van de inentingen hebt opgepakt! Het is niet alleen belangrijk om dit voor jezelf te bepalen. Bekijk het ook vanuit een groter geheel. Er zijn ook veel verhalen over risico’s van inentingen ; lang niet allemaal wetenschappelijk onderbouwd.
Veel baby’s gaan naar een creche. Als er op de creche veel kinderen niet zijn ingeent tegen de mazelen dan is het risico voor een jonge baby heel groot dat het mazelen krijgt. Een mazelen inenting wordt pas met 14 maanden gegeven. De complicaties van mazelen kunnen zeer ernstig zijn.
Wij hadden vroeger een huisarts die in zijn studententijd Polio opliep. Hij kon gelukkig huisarts worden maar trok met zijn been. En onze tandarts was vrij zwaar gehandicapt tgv de Polio. In de jaren 50 werden kinderen voor het eerst ingeent tegen de Polio. Mijn huisarts en tandarts uit mijn kinderjaren waren er zeer verheugd over. Zij keken uit naar een wereld zonder Polio.
Soms kom je negatieve mensen tegen, je wordt snel moe van ze en wat heerlijk is het dan dat er altijd weer mensen opstaan tegen de negativiteit. Mensen die strijdbaar zijn en idealen hebben. Daar wordt de wereld beter van.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor je reactie, Cornelia. Of het veel indruk heeft gemaakt daar en op die dag, weet ik niet. Heb wel een rimpeling gezien, zo hier en daar 🙂
LikeLike
Niemand had hrt over de stoelgang?
LikeGeliked door 1 persoon
Ik denk niet dat zij daar aan doen. Ze plegen hoogstens eens een plasje.
LikeGeliked door 1 persoon
Schrecklich
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb me toch ook wel geamuseerd hoor, andere mensen kunnen observeren heeft wel iets.
LikeGeliked door 1 persoon