Telkens wanneer ik All Kinds of Everything van Dana op de radio hoor, moet ik denken aan die keer dat ik samen met Lizzy, mijn buurmeisje en vriendinnetje, voor de eerste keer naar het Eurovisiesongfestival mocht kijken. Ik was meteen weg van Dana, zij van Julio Iglesias. Dat moet in 1970 zijn geweest – ik was dus negen en Lizzy tien.

Een paar jaar tevoren was Lizzy vanuit Australië naar België gekomen. Australië was echt heel ver. Mijn vader had het me laten zien. Hij had een sinaasappel uit onze witte fruitschaal genomen, had hem tussen zijn duim en twee vingers gehouden en gezegd dat dat de aardbol was. Als jij dáár woont, zei hij terwijl hij een speldenknop boven in de sinaasappel stak, dan woonde Lizzy dáár, en hij stak er onderaan een tweede in. Ze hing helemaal ondersteboven. Hoe zoiets kon, begreep ik niet.

Lizzy kwam uit een heel ander gezin dan dat van mij. Haar moeder reed iedere dag naar Nederland om daar te gaan werken en haar vader was altijd thuis. Haar vader was heel veel ouder dan haar moeder. Hij dronk nooit koffie, alleen maar zwarte thee met melk. Dat hij niet echt haar vader was, wél de man van haar moeder, vond ik moeilijk te begrijpen. Lizzy sprak Engels met haar vader en Nederlands met haar moeder. Ze had een eigen kamer waar we veel knutselden, op haar bed lagen te lezen en honderduit babbelden. Zelden werd er aandacht aan ons besteed, iets waarvan ik toen alleen de voordelen zag.

Na de lagere school in Lommel moest Lizzy naar een internaat in Engeland. Onze levens begonnen meer en meer uit elkaar te lopen maar als we elkaar in de vakanties terugzagen was het alsof ze nooit was weggeweest.  In 1974 is het gezin plots weer uit onze straat vertrokken. Niemand wist waarheen. Een nieuw thuisadres heb ik nooit gekregen – ik kon alleen maar naar het internaat in Engeland schrijven. Ze heeft een paar keer terug geschreven, maar haar brieven waren zo afstandelijk en nietszeggend dat ik er niet goed raad mee wist.

Het voelt alsof er toen iets niet is afgemaakt en loslaten heb ik nooit goed gekund. Daarom heb ik een paar maanden geleden een zoekertje op het internet geplaatst. Tot mijn grote verbazing heeft iemand van Memories, een programma op de Nederlandse televisie dat mensen die elkaar uit het oog zijn verloren weer bij elkaar probeert te brengen, daarop gereageerd. Jammer genoeg liet die mevrouw me laatst weten dat ze Lizzy niet hebben kunnen opsporen. Mijn teleurstelling was groot en ik weet nog niet goed hoe ik verder moet zoeken. Maar ergens voelde ik ook iets van opluchting. Stel je voor dat ik met al mijn emoties op televisie was gekomen..

Klik hier om Julio Iglesias te beluisteren