of de gedachten van een klein meisje

Stomme Sinterklaas! Nu heeft hij wéér een pop gebracht. Ik wil geen pop. Een pijl en boog heb ik gevraagd. En heel veel boeken. Natuurlijk heb ik in mijn brief geschreven dat ik graag een pop zou hebben. Ik ben tenslotte een meisje, zegt mama, en meisjes wensen altijd een pop. Maar ik dacht dat Sinterklaas alles wist. Heeft hij dan niet gezien dat ik nooit met poppen speel?

Hij heeft niet goed naar mijn tekening gekeken. Anders had hij het wel begrepen. Voor de zekerheid had ik ze nochtans vorige week al in mijn schoen gelegd. Er staat een indiaan op, naast een wigwam vol met boeken. Hij heeft een pijl en boog in zijn hand en die wigwam staat bij de boom in de Vijverstraat waar Rita en ik altijd in klimmen. Nee, ik geloof niet meer dat Sinterklaas mijn vriend is en al mijn geheimste wensen kent.

Bovendien, het is een lelijke pop. Veel te groot en met koude ogen. En die haren! Grijze haren! Met zo´n pop kan je toch geen moedertje spelen, zoals mijn zusjes altijd doen. Ik denk dat ik haar Claudia zal noemen.

Als ik dan al een pop moet krijgen, waarom dan geen Emmy? Mijn zusje heeft een Emmy gekregen toen ze in het ziekenhuis lag. Dat was pas een mooie pop. Met een lief gezichtje en blauwe ogen die open en toe gaan en met blond haar in twee staartjes. Ik heb altijd al staartjes willen hebben, maar mama zegt, als ze bij drie kindertjes iedere morgen de haren moet gaan vlechten, dat is toch wel heel veel werk.

Maar ja, wat kan je eigenlijk verwachten van iemand die altijd op een witte schimmel zit? Het woord alleen al. Schimmel. Die zal nogal over de daken rijden, bij weer en wind. Waarom geen mooi, zwart paard, zoals Tornado van Zorro? Sinterklaas heeft toch ook een Zwarte Piet? Staat die rode mantel beter bij wit misschien? Weet je wat ik denk? Dat Sinterklaas helemaal niet bestaat…