Het geld brandde in mijn zak. Niet letterlijk natuurlijk. Het lag alleen al veel te lang te wachten. Ik had er de juiste bestemming nog niet voor gevonden en daar werd ik vreselijk ongedurig van. Het mocht van mezelf niet aan iets frivools opgaan, zoals ermee naar een casino gaan bijvoorbeeld. De verleiding om bijvoorbeeld eens te dobbelen, was nochtans groot. Toegeven aan een andere kortstondige bevrediging van behoeftes kwam ook niet in vraag. Geen nieuwe kleren dus en ook geen midweek in een klooster. Voor een echt kunstwerk was het niet genoeg en een nieuwe keukenmachine had ik pas gekocht. Ik heb wat afgepeinsd, hoor. Want het moest iets moois zijn, iets van mij alleen en iets waar ik lang plezier van zou kunnen hebben. En ineens wist ik het. Een vulpen zou het worden. Ik houd van schrijven met een vulpen. Een vulpen is het verlengstuk van je geest en je hand. Ze doet je nadenken over wat en hoe je schrijft, en deelt al je emoties. Een vulpen toont karakter.

Eens het besluit genomen was er geen houden meer aan. Ik vertrok naar een winkel in Aken en vergaapte me aan de pennen in de etalage. Maar zo´n pen koop je niet op het zicht. Ze moet niet alleen mooi zijn, ze moet ook goed in de hand liggen en aangepast zijn aan de druk waarmee je schrijft. Ik stapte dus naar binnen en sprak een verkoopster aan. Ze wist wel niet meteen wat ik bedoelde toen ik probeerde uit te leggen dat ik een vulpen zocht voor mezelf en dat ik er geen wilde met zo´n brutale overgang. Na wat gefrons van haar kant en wat gebarentaal van mijn kant toonde ze me verschillende modellen die ik allemaal op witte blaadjes mocht uitproberen. Ik heb er wel drie volgeschreven, geloof ik, vooraleer ik de juiste gevonden had.

Bij de kassa stond een jongeman. Of ik wilde dobbelen? Door drie dobbelstenen te werpen kon ik tot 18 procent korting krijgen! Oei, dacht ik, wat nu, vond ik dobbelen niet te frivool? Meteen daarna heb ik gegooid.