Ik viel bijna van mijn stoel toen ik het las. De schrijfster van “Denkgedachten” heeft mij genomineerd voor de Liebster award. Ergens was ik al eens een blogpost over deze award tegen gekomen maar dat ikzelf daar ooit voor in aanmerking zou komen, wel, daar had ik in de verste verte geen rekening mee gehouden. Bij deze: mijn hartelijke dank daarvoor. Wie had dat ooit gedacht: mijn Rimpelingen op de lijst der genomineerden. Hoe sjiek is dat!

Dat was dus mijn eerste reactie. En zoals het meestal gaat: allengs volgde daar een tweede op.

Bij prijsuitreikingen hebben de genomineerden zo hun verplichtingen. Meestal zitten ze met hun hele entourage en in hun beste kleren breed lachend in de zaal. Ze applaudisseren voor iedereen mee, kijken blij verrast en gunnen werkelijk iedereen de prijs. Kortom, ze doen alsof. In blogland ligt dat anders. Ik zit hier heel alleen te grijnzen van contentement en het kan niemand schelen of ik mijn kamerjas, een jurk of een broek aanheb. Denk ik toch. Wij, bloggers en columnisten, hebben met z´n allen lak aan schone schijn. De buitenkant doet er voor ons niet toe. Maar die binnenkant! Het echte leven! Dáár zijn we naar op zoek. Dat is wat ons interesseert. Wat gaat er allemaal om in die kopjes van alle anderen?

Ik ben echt heel blij met mijn nominatie. Zeer vereerd. Maar die verplichtingen… Dat ik nu op al die intieme vragen moet antwoorden en er zelf moet gaan bedenken. Het was nooit mijn bedoeling mezelf helemaal bloot te geven. Ik wil toch alleen maar dat iedereen nieuwsgierig blijft naar wat ik schrijf, geschreven heb of ooit nog ga schrijven. Mezelf typeren kan ik niet en mijn dromen en verlangens wil ik niet expliciet meedelen. Ik weet niet op welk dier ik lijk. Ik wil het zelfs niet weten. Op mijn toverkunsten zit ook niemand te wachten, geloof me vrij. Alles wat ik kwijt wil, staat in mijn columns. Daar kun je lezen hoe ongestructureerd, verstrooid, nieuwsgierig en verwonderd ik soms ben. Hoe en wat ik denk. En bovenal, dat ik heel graag schrijf.

Wordt vervolgd.