Strijken is niet mijn favoriete bezigheid. Van strijken slaan mijn gedachten op hol. En meestal naar de verkeerde kant. Hoe dat komt, weet ik niet goed. Het is waarschijnlijk iets wat van moeder op dochter overgaat, want mijn zussen staan er ook niet om te springen.

In lakens heb ik me nooit druk gemaakt. Die worden gewassen, gedroogd en meteen terug op het bed gelegd. Maar alles wat terug de kast in moet, wordt zorgvuldig gestreken. Ik kan echt heel slecht tegen slordige en onopgeruimde kasten.
De zorg voor handdoeken en zakdoeken heb ik vroeger regelmatig gedelegeerd. Jongens moeten het huishouden ook leren, vind ik. Stoffen zakdoeken gebruikten we trouwens op een bepaald moment bijna niet meer, vanwege onhygiënisch. Maar al die andere dingen… Soms werd ik er wanhopig van en dat voortdurend malen in mijn hoofd maakte het er niet beter op. Er bleef ook steevast iets in de wasmand liggen. Dat ene, laatste stuk was er altijd te veel aan.

Toen de kinderen nog klein waren, streek ik nogal eens op vrijdagavond. Ze mochten dan wat langer opblijven en zaten in de woonkamer aan de televisie gekluisterd terwijl ik stond te strijken en met een half oog meekeek. Heen en weer ging het strijkijzer en heen en weer gingen mijn gedachten. Onze jongste heeft toen eens met een bang gezichtje gevraagd waarom ik zo streng keek. Of ik héél boos was? “Maar nee”, heb ik vlug gezegd, “dat is toch mijn gewone gezicht, voor als ik wat moet nadenken.”

Sinds ik van Emma Crebolder, een Nederlandse dichteres, hoorde dat ze een of andere routineklus gaat opknappen wanneer ze vast zit met het schrijven, strijken bijvoorbeeld, kijk ik er wat positiever tegenaan. En warempel, de gedachten blijven stromen, maar anders. Creatiever. De mand raakt de laatste tijd ook altijd leeg. Wat me wel nog dwarszit, zijn die papieren zakdoekjes. Want als je vergeet ze vóór het wassen uit de broekzakken te halen, dan ben je gezien. Die resten plakken geweldig aan alle andere kleren. Gisteren nog meegemaakt. Ik kreeg acuut heimwee naar stoffen zakdoeken. Als dat geen goed idee is…