“En, hoeveel kilometer heb je nu al met deze auto gereden?” vraagt mijn man geïnteresseerd. Onze vrienden hebben ons afgehaald en we zijn met z´n vieren onderweg naar een restaurant. We gaan weer een verjaardag vieren.
“Vierhonderdvijftigduizend” antwoordt zijn vriend met een zekere trots. Mijn man knikt met gepaste bewondering.
“Ik ben er laatst nog mee naar de keuring geweest. Vier keer ben ik terug moeten gaan, maar ik heb hem er door gekregen. Want ik ben niet van plan hem te gaan afdanken. Ons busje hebben we ook nog altijd. Twintig jaar is het nu, zo oud als onze jongste dochter. Ben ik ook pas mee naar de keuring geweest, allez, met de bus.” Hij denkt er duidelijk met plezier aan terug. “Ik had wat lucht uit de banden gelaten. Dan valt het niet zo op dat de vering niet meer al te best is. Ze maakten wel een opmerking over die banden, maar toen heb ik zo langs mijn neus weg tegen die mannen daar gezegd: ̔ Goh, wat is dat nu, ik heb er laatst nog naar gekeken. ̓ En dat was niet gelogen, hè.” Hij glimt van tevredenheid.
“Mijn auto heb ik nu acht jaar”, zegt mijn man, “en ik ben ook van plan hem zo lang mogelijk te houden. Het is een comfortabele wagen en hij rijdt nog goed. Het enige waar ik niet tegen kan, is dat die lichten zo dikwijls kapot gaan. En die nieuwe lampjes steken, dat is toch altijd zo´n gefroemel. Ik geraak er altijd bij gewond. Ingrid staat al klaar met de pleisters wanneer ik weer naar binnen kom.”
Ik meng me in het gesprek. “Dat zegt hij nu wel, nog lang rijden met die auto. Maar iedere keer dat ie een lampje moet vervangen begint ie te vloeken en te tieren. Auto´s zijn gebruiksartikelen en die moeten functioneren, vindt hij. Ik voel het al aankomen. Dit jaar is zeker weer autosalon? En een auto kopen, dat betekent voor hem niet: een testrit maken, keihard onderhandelen en toch nog eens nadenken. Dat is waarschijnlijk rapper gebeurd dan een lampje vervangen.”