Ja, zeg, nu weet ik het ook niet meer. Hoe moet een mens zijn leven toch inrichten? Moeten we gestructureerd leven of juist niet? Structuur is nodig, heb ik mijn kinderen geleerd. Orde en regelmaat zijn belangrijk, alleen zo krijg je orde in je hoofd.

Vorig jaar heb ik begin januari een plan opgesteld. Mijn kop zat vol doelloos rondfladderende gedachten en daar wilde ik vanaf. Na enig nadenken vond ik dat ik wel iets meer structuur in mijn leven kon gebruiken en dat ik voor mezelf prioriteiten moest stellen. De Benedictijnse Leefregel leek me wel een goede oplossing. Elke dag intellectueel bezig zijn, ook lichamelijk werk verrichten en mediteren. Van eten en drinken genieten, maar alles met mate. Op een groot blad papier heb ik toen de week in dagen opgedeeld en de dagen in uren. Minutieus heb ik opgeschreven wanneer ik wat zou doen, wanneer ik moest werken en wanneer ik zou schrijven en studeren. Het huishoudelijk werk werd gepland en de dag dat ik boodschappen zou doen. Vol goede moed was ik – de kinderen waren al uit huis, die zouden mijn schema niet meer in de war kunnen brengen.

En lap, het ging de eerste week al mis. Glad vergeten dat mijn prioriteiten niet altijd dezelfde zijn. Toch begon ik een tijd lang iedere maandag trouw aan mijn plan. Tot carnaval zo ongeveer. Want ik werd er zenuwachtig van, van dat schema. Nog zenuwachtiger dan van geen schema. Ik ben er niet het type voor. Er is zoveel wat me interesseert en ik ga dingen toch niet afslaan omdat ze niet in mijn oorspronkelijke planning passen, zeker. Ik moet wel zeggen, deadlines haal ik altijd, al moet ik er mijn slaap voor laten. Maar misschien ben ik toch goed bezig. Want hoe meer je de routine doorbreekt door nieuwe dingen te doen, hoe meer herinneringen je aanmaakt. En dan treedt de vakantieparadox in werking: op het moment zelf heb je het gevoel dat de tijd vliegt en achteraf heb je het idee van een langgerekte tijd. Zo bekeken is mijn leven één grote vakantie…