Mijn man en ik hebben een huizenhoog probleem. Nu ja, misschien overdrijf ik hier wat, maar het gaat wel over ons huis en voorlopig krijgen we het ook niet opgelost. Gisteren nog stelde ik quasi achteloos voor contact op te nemen met de makers van “Ons huis, nieuw huis”, een televisieprogramma over koppels bij wie de verdeeldheid over de beslissing of ze in hun huis blijven wonen of zullen uitkijken naar een ander huis zo groot is dat ze externe hulp vragen. Een immobiliënmakelaar gaat voor hen op zoek naar een passend pand, terwijl een interieurarchitect met hun eigen huis aan de slag gaat. Het vertwijfelde koppel moet daarna kiezen voor hun eigen huis of een nieuw huis. 

Mijn voorstel viel niet in goede aarde. Wat ik had kunnen weten, aangezien mijn man met enig misprijzen naar zulke programma’s kijkt. Hij zegt dat niet meer, maar ik merk het aan een bepaald trekje rond zijn rechtermondhoek. Ik moet dan gewoon wachten tot zijn oogleden zakken om weer volop te kunnen genieten van geslaagde renovaties of prachtige vondsten op de vastgoedmarkt.

Hiermee is ons probleem geschetst: we weten nog niet of we de volgende jaren blijven wonen in het huis dat we twintig jaar geleden lieten bouwen. Ons gezin bestond toen uit vijf personen: drie puberende zonen, mijn man en mij. Vandaar dat het huis nogal groot uitviel. Ik wou ook een licht huis, dus kwamen er grote raampartijen en deuren met glas in. De tuin lieten we aanleggen met vooral veel hagen, struiken en bloemen. Huis en tuin vind ik nog altijd mooi. 

Maar goed, tijden veranderen en onze kinderen zijn al jaren de deur uit. Niemand van hen wil ooit in dit huis met tuin komen wonen vanwege te groot en te bewerkelijk. Ik vind het nu ook te groot en te bewerkelijk. Mijn man vindt van niet. Heel simpel, zegt hij. Voor het huishouden schakelen we hulp in, de tuin doe ik in mijn eentje tot het niet meer gaat, en dan komt er een tuinman. Bij dat “tot het niet meer gaat” zou ik kunnen stuiteren. Want hier zitten de grootste verschillen tussen ons. Hij lost de problemen op wanneer ze zich aandienen. Ik zie ze al van ver en wil ze voorblijven. Hij ziet nog een heel leven voor zich en ik leef al lang met het idee dat ik niet oud zal worden. Niet dat ik daar neerslachtig van word, het is gewoon zo dat je naar je ouders moet kijken om te weten hoe ver je eigen toekomst ongeveer reikt. Ik was op mijn zesenveertigste al wees, hij heeft zijn drieënnegentigjarige moeder nog. Zijn vader is ook over de negentig geraakt. 

Mijn leven is dus veel korter dan dat van hem. Daarom zou ik het wonen graag geregeld zien. Liefst vandaag – en niet over tien jaar, zoals mijn man zich dat voorstelt. Ofwel gaan we ergens anders, kleiner wonen ofwel gaan we verbouwen en beneden wonen. Meestal stuit ik dan weer op het volgende probleem: waar wil ik wonen? In Lommel, schreeuwt de ene in mij (mijn sterrenbeeld is tweeling), daar kom ik vandaan, daar is alles nog altijd vertrouwd en kan ik mijn moedertaal spreken. Want stel je voor dat ik dement word, dan vergeet ik mijn tweede taal en verstaan ze me niet, hier in de DG. De andere in mij begint dan meteen tegen te stribbelen. Hier blijven, roept zij, in de buurt van de kinderen, maar dan in een kleiner huis met een kleinere tuin. Eventueel verbouwen, of we ruilen ons huis voor een appartement in Aken. 

In principe vindt mijn man elk voorstel goed. In principe. Want het valt op dat hij overal bezwaren bij heeft. Onoplosbare bezwaren. Behalve als ik opper toch maar hier te blijven wonen. Dan weet hij perfect hoe we dat gaan doen: verbouwen naar gelang de behoefte. Als een van ons niet meer kan lopen, komt er een badkamer waar nu de garage is. En een bed krijgen we beneden ook wel ergens kwijt. Zo geflikt, ruimte genoeg, zegt hij, en wijst met grote gebaren naar links als hij rechts bedoelt. 

Gelukkig kunnen we tijdens en na onze oeverloze discussies nog samen lachen. Ik durf dan ook te stellen: de toestand is hopeloos maar niet ernstig. We hebben nog altijd een gezamenlijk dak boven ons hoofd. Laat ons hopen dat dat nog lang mag blijven duren.