Martine en Ingrid, u kent ze als bloggers, corresponderen ook met elkáár - al dan niet via hun bonte beestenboel - over wat het dagelijks leven met hen doet. En het aardige is: u mag allemaal meelezen.

Dag Martine,

Hoe herkenbaar! En wat een opluchting bij jou te lezen dat ik er niks aan kan doen – dat het de schuld is van de hersenen. Want al lang sta ik wat geluiden betreft bekend als een uiterst gevoelig persoon. En niet in positieve zin. Blaffende honden, tikkende leidingen, het snerpende geluid van messen en vorken op een bord – ze kunnen me tot waanzin drijven. Zo rukte ik als puber de radiator bijna van de muur omdat die net tijdens de uren dat ik probeerde me te concentreren op mijn huiswerk zo luid tikte. Althans in mijn beleving. Mijn zus, die in dezelfde kamer zat, had er geen last van. Om maar niks te horen stak ik mijn vingers zo diep mogelijk in mijn oren, maar ik bleef dat geluid horen. Het werd ook steeds luider. Tik, tik, tik. Het boorde zich in mijn hersenen tot ik niet meer wist of het er nu echt was of niet.
Aan tikkende leidingen kan je weinig doen. Je kan roepen en tieren maar daar luisteren radiatoren en leidingen in de muur niet naar. Toen ik dat besefte, ontvlamde ik pas goed. Waarom deed niemand in huis hier iets aan? Ging ik mijn hele leven dat getik moeten aanhoren? Wilden mijn ouders dat ik gek werd? Ik hield het niet meer uit en met het gevoel een moord te kunnen begaan vloog ik van mijn stoel. Gelukkig ging ik alleen de radiator te lijf.

Weinig mensen beseffen hoe erg het kan zijn wanneer geluiden niet of slecht wordt gefilterd en bepaalde geluiden constant binnenkomen. Dat je haat- en wraakgevoelens kan krijgen, de hele boel kort en klein zou slaan omdat er ergens een hondje keft, iemand sloffend door een winkel loopt, de waterkraan lekt. Dat je wil vechten of vluchten.
Dit alles wil niet zeggen dat ik zo goed hoor. In gezelschap gaat er geregeld iets aan me voorbij. Ik kan alleen sommige geluiden niet buitensluiten. Waar wij wonen zijn mensen voortdurend in de weer met grasmaaiers, hogedrukreinigers, bosmaaiers. Om van bladblazers nog te zwijgen. Ze hakken hout, houden kippen en wat nog erger is, een haan. Jaren heb ik geprobeerd die geluiden buiten te sluiten door de radio de hele dag aan te zetten. Als ik controle heb over geluiden kan ik ze blijkbaar beter verdragen. Studeren en schrijven deed ik een tijdje met een noise-cancelling hoofdtelefoon. Het was niet te doen. Hij produceert een of ander tegengeluid dat ik na een minuut of tien constant hoor en me geweldig irriteert.

Tot ik jouw bericht las (en op het internet ging rechercheren) had ik moeite te begrijpen waarom het mijn man nog niet was opgevallen dat de verwarmingsketel boven op zolder een hoog, toch echt niet te negeren geluid maakt. Dat hij nooit hoort dat de omgekeerde plastic flessen die de buurman in zijn groentetuin heeft geplaatst om mollen tegen te houden wel heel erg ratelen als het waait. Dat de pomp van het zwembad van de andere buren tot in onze woonkamer te horen is, merkt hij ook pas wanneer ik hem erop wijs. Het heeft al tot menige discussie geleid. Maar nu weet ik: hij kan er ook niks aan doen dat zijn hersenen (nog) naar behoren werken. Lang leve jouw blog en het internet.

Stille groet, Ingrid

P.S.: Volgens de natuurkunde kan een vis onder water niets horen van buitenaf. En inderdaad, dat moet hemels zijn. Wat mijn logeervis betreft, hij is een echt uitzonderlijk geval. Aan zijn reacties te zien, lijkt hij mijn gebabbel toch te kunnen verstaan.