Wij passen op een vis. Nooit gedacht dat we een vis in huis zouden nemen, maar goed, je bent jong en je wilt wat. Ik bedoel, de eigenaar van de vis is nog jong. En omdat we die eigenaar graag zien, mag de vis bij ons op vakantie komen.
Opdracht is hem ´s ochtends eten te geven – niet teveel want dan wordt ie te dik – en een beetje tegen hem te praten. Ook voor het slapen gaan moeten we een babbeltje met hem slaan. Aangezien ik mijn verantwoordelijkheden altijd serieus neem, doe ik dat dan ook.
Het is een zilvergrijze vis, ongeveer vijf centimeter lang en eerder terughoudend van aard. De eerste dagen bleef hij onderaan in de kom zwemmen. Pogingen hem wat meer bij het dagelijks leven te betrekken, mislukten faliekant. Tegen het glas tikken, het water met de vingers wat bewegen, de bladeren van de plant in de kom herschikken – niets bracht hem naar de oppervlakte. Toch niet dat wij het zagen. Eindeloos bleef hij heen en weer zwemmen, vijftien centimeter heen en vijftien centimeter weer terug, alsof hij telkens moest stoppen voor een onzichtbare wand. Rondjes zwemmen kon of durfde hij blijkbaar niet.
Afgelopen zaterdagavond heb ik hem over Prigozjin en zijn Wagner-militie verteld. Dat ze ´s ochtends nog op doortocht waren naar Moskou, Poetin en de hele wereld in hun greep leken te hebben en een paar uur later plots hun opmars stopten, alsof ze ook voor een onzichtbare wand stonden. Ik zei dat er belangrijke verschuivingen waren op het wereldtoneel, dat ik niet precies wist welke en al zeker niet hoe ik die moest duiden. Ik zei ook dat ik het betreurde zo weinig inzicht te hebben in wat er allemaal gaande is. Maar het interesseerde hem niet. Geen zier. Onverstoorbaar bleef hij verder zwemmen. Toen dreigde ik ermee dat ik hem, als hij bleef stoppen voor de onzichtbare wand, zou beschuldigen van muiterij en in een andere kom zou zetten. Een veel kleinere en zonder plant. Hij verstopte zich geeneens.
Na een korte stilte gooide ik het over een andere boeg. Ik zei dat het voelde alsof mijn gedachten door zijn constant beneden zwemmen ook omlaag werden getrokken. Dat ik gedeprimeerd geraakte van de toestand in de wereld en in zijn kom. Ik smeekte hem eens te veranderen van positie, misschien wat hogerop te komen zwemmen zodat mijn gedachten ook hogerop konden, een hoge vlucht zouden kunnen nemen en in één klap alles overzien. Geen reactie.
Hij krijgt nog altijd eten, ik groet hem ´s morgen en ´s avonds vriendelijk en beleefd, maar voor de rest van de dag negeer ik hem. Ben benieuwd of er op deze manier iets gaat veranderen.
25 reacties op “In de vissenkom – de onzichtbare wand”
Leuk verhaal, maar… hoe zou je zelf zijn als je in zo’n kom moest leven?
LikeGeliked door 1 persoon
Een vis in een kom zet aan tot reflecteren – over van alles en nog wat, zeker ook over zijn leven – en dat gebruik ik hier dan maar…
LikeLike
Deze verwarde logeervis heeft je in ieder geval een amusant blogbericht opgeleverd! Herkenbaar ook, onbegrijpelijke vissen. In onze vijver zwemmen al jaren zeker 45 goudwindes rond, dit jaar vertikken ze het om zich aan ons te vertonen. Dit leidt bij ons ook tot allerlei bespiegelingen 😎 fijne zomer
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel, Ine. Goed verwoord: een logeervis – dat ik daar niet zelf op gekomen ben. Fijne zomer ook voor jullie!
LikeGeliked door 1 persoon
Een vis in een kom is geen gezellig huisdier.
LikeGeliked door 1 persoon
Maar geeft wel stof tot nadenken😉
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien moet je er een tweede vis bij plaatsen, van een ander geslacht. Zijn of haar aandacht zal afgeleid worden en baasje zal heel tevreden zijn als hij terugkomt van zijn reis. Gebruik hiervoor geen visje uit blik, want veel beweging zal die niet produceren…
LikeGeliked door 1 persoon
Hij heeft thuis al een vriendje gehad, maar dat is spoorloos verdwenen. Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor nog een moord…
LikeGeliked door 1 persoon
Je moet je pas zorgen maken als hij op z’n zijde of op z’n rug lijkt te zwemmen…
Ooit stond ik twee dagen naar mijn dochter haar vis te staren. Hij was overleden en ik zag het niet eens.
Opgelet met ‘overvoeden.’
LikeGeliked door 1 persoon
Oh jee, ik hoop dat het hier niet gebeurt.
LikeLike
Wat goed dat je hem een poosje bij je hebt.
Met elkaar van gedachten wisselen, nou ja, de jouwe. Beetje filosoferen. Het wereldbeeld bepreken.
Straks wil hij niet meer terug. 😁
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, is best fijn. Het is een beetje als dagboek schrijven: de dag overlopen en dan mijn gedachten formuleren.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een roerend verhaal; de vis in de kom gaat ook met vakantie net als de jonge eigenaar. Nog heel jong …. maar wel heel zorgzaam voor zijn vis in de kom. En net als bij mensen is ook hier van toepassing:… niet bij vissenvoer alleen…..maar ook bij aandacht voor het welzijn.
Wat mooi dat de jonge vakantieganger dit zo doet.Hier word ik blij van.🤗
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, daarover verheug ik me ook.
LikeLike
Misschien is ie doof, of verstaat geen mensen taal… Blub blub😬
LikeGeliked door 1 persoon
Of hij verschiet te erg van mijn gezicht…
LikeGeliked door 1 persoon
😀
LikeLike
Ik zou eens proberen je welgemeende bezorgde tekst voor te lezen . Lezen maakt meer indruk dan gewoon met elkaar praten. Grts
LikeGeliked door 1 persoon
Het betert al – met de vis, bedoel ik. Wordt vervolgd.
LikeLike
Wat een mooi verhaal, Ingrid! Echt een pareltje, deze blog.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel voor het compliment! Lees net dat je weer thuis bent…
LikeLike
Wat heerlijk geschreven.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel!
LikeLike
[…] dit onbegrensde blauwe onderwaterniets vanzelf verhalen in mijn geest die zich even vrij voelt als Ingrid in haar vissenkom. (Lees die geweldige blogreeks!! Totnutoe verschenen nummer 1, 2 en 3 van ‘In de […]
LikeGeliked door 1 persoon
[…] Ingrid van de blog Rimpelingen schrijft namelijk al een tijdje over de logeervis die afgelopen zomer bij haar introk, en ik volg die reeks met groot plezier. Ik ben […]
LikeGeliked door 1 persoon