Innerlijke tweestrijd

  • Ik moet afvallen. 
  • Ach, wat. Jij moet helemaal niks – je víndt dat het moet.
  • Ik bedoel, de blik van anderen zegt het en de kleding in de winkelrekken lijkt het wel te roepen. Echt, er moet een paar kilo vanaf. 
  • Maar tot nu toe heeft toch nog niemand gezegd dat je móet vermageren? 
  • Goed dan: ik wíl afvallen. 
  • En willen is kunnen, zeker. Omdat je dat van je ouders hebt geleerd en jij het op jouw beurt je kinderen hebt bijgebracht. Ik hoor het je nog zeggen: als je iets maar hard genoeg wilt, dan lukt het ook. Waar een wil is, is een weg. Waar heb je ze toch mee opgezadeld. 
  • Misschien wil ik het niet genoeg? Is er diep in mijn binnenste iets dat die kilo´s teveel zo erg nog niet vindt? Wil ik stiekem een schild tussen mij en de wereld? Waarom anders ga ik iedere avond slapen met het vaste voornemen morgen meer calorieën te verbruiken dan ik inneem en slaag ik daar één dag op zeven in en de andere zes niet?  
  • Willen is kunnen – heb je nog altijd niet geleerd dat het niet werkt? Of toch niet altijd? Alsof je nooit met je hand in de kast met zoetigheden zit om zonder het goed en wel te beseffen dat ene overgebleven koekje in je mond te proppen; op datzelfde moment tegen jezelf zegt dat dit echt het laatste koekje was en toch een nieuw pak opent. 
  • Ja, ik weet het, de geest is gewillig, maar het vlees is zwak. 
  • Ja, ja. Komt ook nog van je moeder.
  • Misschien is móeten kunnen. Kan ik pas afvallen wanneer een of andere morele instantie me zegt dat het moet. Iemand van gezag – een arts, bijvoorbeeld. Hoewel, die gaat dan vast weer uit van eigenverantwoordelijkheid en dan beland ik weer bij willen is kunnen. De overheid dan: te dik – geen ziektverzekering. Eigenlijk, nu ik het zo bedenk, kan de overheid snoepgoed niet verbieden? Ongezonde, dikmakende dingen in het algemeen? Want zo gehoorzaam ben ik wel, als iets niet mag, dan doe ik het ook niet. 
  • …
  • Willen, kunnen, moeten… ik wilde het over afvallen hebben. Over slanker worden, lijnen, vermageren, diëten, weet je wel. En welke methode de beste is.
  • Dat bedoelde ik toch. Je bent heus niet zo vrij als je denkt. Heb er naar vrede mee. 
  • Waarmee? Met mijn uitdijende figuur? 
  • Dat je jezelf en je kinderen het verkeerde hebt ingeprent. Zeg voortaan maar: de geest is gewillig, maar het vlees is sterker. 

Rimpelingen

, , , , , , , ,

25 reacties op “Innerlijke tweestrijd”

    • De gedachte aan afvallen (= willen vermageren) geeft stress, leidt tot een innerlijke tweestrijd en tot verdere gedachten over de vraag of willen ook kunnen is. En of het überhaupt nodig is: moet ik beantwoorden aan het schoonheidsideaal? Waarom zou ik dat willen?

      Geliked door 1 persoon

      Beantwoorden

Reageren? Graag!

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

INGRID VANDERKRIEKEN

%d bloggers liken dit: