Te moe om te lezen zat ik afgelopen zondagavond onder een dekentje televisie te kijken. Naar Regi Pinxten en Sergio Herman, die samen langs de Camino del Norte in het noorden van Spanje op culinaire pelgrimstocht gingen. Normaal gezien houd ik niet van programma´s waarin de ene Bekende Vlaming met de andere optrekt, maar ik dacht dat het dit keer best eens de moeite zou kunnen zijn. Ik hoopte op mooie natuurbeelden en een fijn recept.
In het begin van het programma werd ons een blik gegund op het Guggenheim Museum in Bilbao. Daarna zagen we hoe Sergio Regi ophaalde met een Discovery en ze meteen aan een tapas-kroegentocht begonnen. Voor mijn part hadden ze ook het museum mogen binnengaan, maar goed, ik snap ook wel dat op een culinaire pelgrimstocht de rode draad eten en drinken moet zijn.
Nu heb ik altijd gedacht dat een pelgrimstocht te voet wordt gemaakt – hooguit met de fiets. Edoch, dat bleek verkeerd gedacht. Sergio en Regi stapten geregeld uit hun auto om allerlei lekkernijen tot zich te nemen, haalden daarvoor ook indrukwekkende toeren uit, maar bleven verder gedurende de hele uitzending in hun Discovery door het prachtige, Spaanse landschap rijden.
Het bijna-hoogtepunt kwam terwijl ze tarbot zaten te eten. Bij het proeven van het instant op het serveerbord geklopte sausje scheelde het echt niet veel of beide heren waren klaargekomen. “This is not normal,” kreunde Sergio, “ik zou op het vliegtuig stappen alleen om dit hier te kunnen eten.”
Mijn man zat naast me. Alsof hij werd gebeten, schoot hij recht. “Ons maar vragen energie te besparen, zogezegd voor het algemeen welzijn, en die heren daar maar rondsjezen in een Discovery. En maar vliegen. En wat zei Regi daar? Heeft ie een huisje in Zuid-Afrika? Te voet of met de fiets zal hij daar ook niet geraken. Man toch, zoudt ge de televisie nu niet buitengooien?” Maar hij zat ook gezellig onder een dekentje. In ieder geval te gezellig om eronderuit te komen. “En dan, een huisje! Een huis, zeker. Met een kangoeroewoning voor Sigfried Bracke, zeker. Het schijnt dat die daar overwintert, en een eigen huis heeft ie daar naar eigen zeggen niet. Met dat beetje inkomen van hem zal dat ook echt niet gaan. Ocharme, toch. En binnenkort wordt dat nóg minder.”
Terwijl ik toekeek hoe Regi onder duizend angsten in een diepe kloof afdaalde, alwaar hij als beloning een prachtige mix van schimmels kon bekijken en proeven, voelde ik hoe mijn man zich zat op te winden. “En hebt ge dat gelezen, over die uitzending daar op dat Griekse eiland, met Jani Kazaltzis en Otto Jan Ham? Weet ge wie ze daar gaan ontvangen? Mia Doornaert! Altijd zo intellectueel en zo fijn tegendraads. Nu verlaagt die zich ook nog. Onderhand kan ik voor niemand nog respect opbrengen.”

Bewonderend keek ik opzij. Mijn man die wist wat er op de televisie zou komen. Een vooruitziende blik ontwikkelde hij, iets wat ik hem niet eerder had kunnen toeschrijven. Bovendien had hij zijn ergernis spontaan en verbaal geuit. Ook zelden meegemaakt. Groeiend respect maakte zich van mij meester. Misschien moeten we toch wat vaker naar zulke programma´s kijken.