Heimelijke wens

Toen onze drie zonen kort na elkaar het huis verlieten om zelfstandig te gaan wonen, was dat wennen. Heel erg wennen. Het was ineens zo stil in huis. Niemand kwam me nog vertellen welke muziek hij nu weer had ontdekt, niemand vroeg me nog wat we gingen eten of liet kruimels achter op de trap. De deuren van hun slaapkamers en badkamer bleven dicht, ik moest geen gemopper meer aanhoren over mijn ouderwetse opvattingen en was geen getuige meer van ruzies of gelach. Stond ik vroeger wel eens te huilen bij de wasmachine omdat ik het gevoel had dat ik die berg wasgoed nooit kreeg weggewerkt, vond ik ineens mezelf regelmatig terug bovenaan de trap, wezenloos starend naar die gesloten deuren.

Nu houd ik wel van stilte. Stilte in de zin van de afwezigheid van geluid. Ik heb zelfs stilte nódig om me staande te houden in deze wereld vol lawaai. Maar de stilte die ik ervoer toen mijn kinderen het huis uit waren, het geluid van hun afwezigheid, was moeilijk te verdragen. Om die leegte op te vullen, begon ik weer te studeren. Ik ging bij een studentenclub, werd lid van een leesclub en schreef me in voor een schrijfcursus. Ik hing er nog eentje aan vast en begon les te volgen aan de Schrijversacademie. Het is altijd mijn heimelijke wens geweest ooit een boek te schrijven. Maar ik durfde niet. Ik durfde mijn wens zelfs niet uit te spreken. Wel heb ik altijd veel gelezen. Het was een goede voorbereiding op mijn schrijven. 

Tegen het einde van mijn opleiding begon ik aan een verhaal over een thema dat me al heel lang bezighoudt: het verlangen van de mens ergens bij te horen – wat heeft hij daarvoor over, wat is teveel gevraagd? Bang voor de sociale druk die ik zou voelen wanneer ik de buitenwereld zou vertellen dat ik schreef aan een roman, heb ik er een paar jaar lang in alle stilte aan gewerkt. Ik wilde me niet blameren. Schrijven verdraagt niet veel concurrentie. Een gezin ook niet. Ik wist dus niet of ik het zou kunnen: een langer verhaal tot een einde brengen, naast alle beslommeringen die horen bij het gewone leven als (meewerkende) echtgenote, moeder en grootmoeder.

Er kwamen momenten dat ik het niet meer zag zitten. Een vriendin raadde me daarom aan het juist níet stil te houden. Het is net als met diëten, zei ze: maak het bekend. Als je het overal rondbazuint, moet je wel.

Nadat ik hier en daar had laten vallen dat ik bezig was met een boek, werd de druk inderdaad groter. Vrienden en familie begonnen te vragen of het boek bijna af was en wanneer het zou verschijnen. In tegenstelling tot wat ik eerder dacht, verlamden deze vragen me niet en schreef ik gestaag verder. Vandaag kan ik zeggen dat het boek af is en binnen afzienbare tijd zal worden uitgegeven door Uitgeverij Het Punt. 

Voilà, nu weten jullie ook waarom het hier zo stil is. Het is het geluid van afwezigheid. Niet van de afwezigheid van gedachten, wel van het ergens anders zijn met mijn gedachten.

Rimpelingen

, ,

38 reacties op “Heimelijke wens”

  11. Gefeliciteerd Ingrid met je boek. De omslag ziet er prachtig uit en de titel maakt me heel nieuwsgierig naar je roman.
    Je grote wens was een boek te schrijven en wat leuk dat je aan je wens gehoor hebt gegeven. Soms heb je dan veel inspiratie maar er zijn ook uren voor overdenking nodig. Je kunt niet zeggen van te voren wanneer het boek klaar is en in de boekhandel ligt. Het is zover als jij zegt : “ Mijn boek is verschenen !”

    Veel geluk en ik hoop dat het ook in Nederland in de boekhandel komt te liggen in de etalage.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  18. Ik heb deze dagen de stilte van afwezigheid gevoeld Ingrid en jij weet wat ik bedoel. Ik ben blij dat het geluid van aanwezigheid er terug is. We zullen trouwens jouw boek met veel belangstelling lezen. Alvast veel succes.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Geef een reactie op Rimpelingen Reactie annuleren

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

INGRID VANDERKRIEKEN