– En, hoe gaat het?
– Och… pijn in mijn schouder, mentaal gaat het vandaag ook niet zo goed. Ik vind het toch bedrukkend allemaal.
– Oei, klinkt niet zo goed. Je schouder?
– Beetje overtraind, neem ik aan. Nu de sportschool dicht is, doe ik mijn oefeningen thuis. Aan de toestellen in de kelder. Er is toch niets anders te doen, tenzij het nieuws volgen. En dat is altijd hetzelfde. Corona, de cijfers, de vaccins – ik kan het niet meer horen. Alsof er ineens geen oorlogen meer zijn. Ook geen woord meer over de sprinkhanenplaag in Afrika. Al die mensen die níet aan Corona doodgaan – wie praat daar nog over? En de controle zonet aan de grens… ik had zin om te zeggen dat ik extra vanuit Aken naar Hauset kom om het virus te verspreiden. En dat ik een erg hoge viruslast heb.
– Ach ja, het beste ervan maken, zeker. De juiste papieren mee en dan is het toch geen probleem? Doen we die wandeling rond de spoorwegbrug? Wacht, ik moet mijn handschoenen en muts nog uit de auto halen. Het is toch kouder dan ik dacht.
– Eigenlijk heb ik alleen maar zin in een lekkere kop koffie en een stuk taart. Rabarbertaart met meringue van bij Zum Mohren. En dat dáár opeten, zoals we van tevoren deden. Al dat gewandel van de laatste tijd. Het praat toch heel wat makkelijker als je tegenover elkaar zit.
– Tja, dat zal nu niet gaan. Er is nergens iets open en ik mag je thuis niet binnen uitnodigen. De volgende keer breng ik een thermos koffie en wafels mee, oké? Laatst hebben we met onze Vlaamse vrienden ook wat te eten meegenomen. Schuimwijn, hapjes erbij, brood en soep. Op dat tafeltje met twee banken hier verderop een tafellakentje gelegd, alles mooi uitgestald, gezellig gegeten. Iedereen die eraan voorbij kwam, stond te likkebaarden.
– Héhé, jij met je positief gedoe. Besef je niet wat er allemaal aan de hand is? We bewegen ons langzaam naar een totalitaire samenleving. Ze jagen ons angst aan met een onnozel virus, niet meer dan een griepje, en hup, niemand denkt nog na, iedereen doet wat de overheid zegt. Echt, ik dacht dat je slimmer was. En kijk eens wat er van ons terecht komt. Asociale wezens zijn we geworden, bang van elkaar, bang van ziekte en dood, alsof dat niet bij het leven hoort. Huidhonger heb ik. Anderhalve meter afstand, geen handen geven, niemand omhelzen. Ik mis dat. En wacht maar, straks zetten ze een glazen stolp over elk stad of dorp en maken ze ons wijs dat dat is om ons te beschermen. Op gezette tijden gaat die dan van boven open en moeten we allemaal buiten komen staan met ons gezicht naar de zon, zogezegd om vitamine D binnen te krijgen, maar het enige wat telt, is controle…
– Overdrijf toch niet zo. Je hebt teveel dystopieën gelezen. Kop op. Onze conditie is goed, we kúnnen wandelen, hebben geen van beiden geldzorgen, geen onderliggende ziektes. Denk toch eens aan wat er nog mogelijk is. Skypen, face-timen, zoomen. Onder ons gezegd, ik vind het wel iets hebben. Niet meer van afspraak naar afspraak moeten hollen, veel meer buiten zijn. En het is zo rustig op de straten. Ik voel me nu ook heel duidelijk deel uitmaken van de geschiedenis. Bedenk toch eens: dit is een kantelpunt, en daar zijn wij getuige van. Een privilege is het – dit van nabij mogen meemaken en nog niet te oud zijn om te zien hoe het allemaal afloopt. En als we voorzichtig zijn, overkomt er ons toch niets?
– Ik herken je niet meer. Mijn beste vriendin, helemaal gehersenspoeld. Alsof ik teveel van het leven verwacht. Het enige wat ik wil is naar onze chalet in Zeeland kunnen reizen en naar Gran Canaria vliegen om een beetje zon te tanken. Is dat teveel gevraagd? En mijn kinderen en kleinkinderen vastpakken zonder dat ze terugdeinzen.
– Ja, dat laatste zou ik ook wel willen, maar kijk, als we gevaccineerd zijn…
– Och, hou toch op. Dat gaat er ook nog van komen: dat de gevaccineerden wat meer mogen. Die mogen dan al eens uit die glazen stolp komen. Langs dat ene deurtje aan de achterkant. En alleen met een pasje. Die met het Pfizer-vaccin mogen hun kinderen en kleinkinderen bezoeken en het vliegtuig nemen. Ook naar andere werelddelen. Zij dragen een kapje in rood, geel en zwart. Die met AstraZeneca mogen restaurants en cultuurhuizen bezoeken en binnen Europa reizen. Hun kapje is wit met rood en blauw. Johnson&Johnson, tja, dat is nog afwachten. Onbeperkt bezoek misschien, of seks met vreemden…
– Zeg, nu staan we hier al veel te lang te palaveren. Hoog tijd dat we eraan beginnen. Die wandeling duurt wel een paar uur. Wanneer gaat bij jullie de avondklok in?
Ingrid Vanderkrieken 
10 reacties op “Droef”
Prachtig geschreven “ rimpelingen “ over …En hoe gaat het ? Droef.
Die herkenbare gevoelens van proberen positief te blijven in deze moeilijke tijd van de Corona pandemie met de avondklok en alle
andere protocollen. Maar ook de momenten dat je je realiseert dat het al heel erg lang duurt en dat we perspectief voor het leven missen. En dat maakt ons droef.
De Corona pandemie is nog lang niet voorbij en we zullen voorlopig blijven balanceren met onze tegenstrijdige gevoelens. Het blijft belangrijk om elkaar als mensen nabij te zijn. Met deze rimpelingen heb je vanavond weer een glimlach gebracht. Zo zie je dat er ondanks de avondklok nog veel mogelijk is .
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn te merken dat het toch goed overkomt. Dank voor je reactie en een fijne dag verder!
LikeLike
Wat heb je op een sublieme manier omschreven hoe ‘het’ met ons gaat deze dagen, weken, maanden! Heel mooi en voelbaar – het heen en weer geslingerd worden tussen gedachten van hoop (wáár dan ook op) en onmacht, in de vorm van een gesprek tussen twee vriendinnen wat zo maar eens een heel echt gesprek zou kunnen zijn. Ik hoor het veel in mijn omgeving, en begin het af en toe ook zelf te merken: de vervreemding die optreedt als jouw mening ‘ineens’ afwijkt. Voor mij blijft deze tijd voelen als zeilen in het donker… elke keer weer bijstellen… vermoeiend, maar óók waardevol. Mooi blog, dank je wel!
LikeGeliked door 1 persoon
Doet deugd, deze reactie, dank je wel.
LikeGeliked door 1 persoon
T is de gewoonte om je blog hard op voor te lezen voor mijn moeder ( 85 ) Alzo ….. we vinden de tekst gewoonlijk ook samen ” goe bedacht ” of ” grappig ” of ” hoe komt ze er op ” of enz…Bij deze tekst was ze geërgerd omdat ze vind dat we niks te klagen hebben. Hoezo ? Vraag ik, tijdens den oorlog….en toen kwam ze los. Jullie kunnen ondanks Corona alles in huis halen, eten , kleren geschenken enz …wij kregen ratsoenbonnen en we konden alleen eten wat er op dat moment op het veld stond. Was het den tijd van bonen of kool dan was het elke dag van da. Vlees ? Dat was alleen voor vader en ook nie elke dag. Ieder om beurten een ei en als de bloem, suiker enz….op was dan moesten we wachten op nieuwe bonnen. Nu kunnen ze zich amuseren met TV kijken telefoneren, op die dinger tokkelen ( I pad en GSM ) kranten en boeken lezen. Wij moesten ons amuseerden met sokken, truien en sjaals te breien. Kleren herstellen of van oude kleren kleren maken voor kleiner broertjes of zusjes Ooooo ze heeft er nu nog een hekel aan als ze er aan terug denkt. Als ze geluk hadden dan was het warm in de kamer, zo niet dan gingen ze naar bed als het donker was. Want te veel licht was er ook nie he ? Verduisteren moesten ze s avonds ook nog. Reizen of eventjes naar de andere kant van het land familie bezoeken ……geen denken aan, men wist nooit of je nog terug thuis geraakte. Ze kon nog uren voorbeelden geven over hoe verwend wij zijn, maar da was niet goed voor haar bloeddruk.
LikeGeliked door 2 people
De bedoeling was te laten zien hoe corona de mensen verdeelt, hoe de pandemie de maatschappij polariseert. Eén van de wandelaars vindt het allemaal (de vrijheidsbeperking) niet zo erg, de andere wel. Maar ze blijven wel samen wandelen…
Ik denk dat er veel van de oorlogsgeneratie dezelfde mening op nahouden als je moeder – had ze er niet eerder wat van gezegd, dan? Ik wil geen tweedracht in jullie huishouden, hé. Jullie moeten nog samen aan tafel kunnen zitten 🙂
LikeLike
O jawel, ze leest de krant en kijkt naar het nieuws op TV. De laatste tijd is er veel onrust he ? Studenten, overvolle stranden en treinen, geklaag hier geklaag daar, ze weet er alles van. Mijn leven is ook veranderd maar ik zie het positief. Daar moet nog weinig he ? Eens per week naar de Delhaize en voor de rest alles online, dat word dan aan huis geleverd. Poetsen ..dat deed ik vroeger elke week volgens een schema, elke week hetzelfde , omdat er bezoek kon komen ?? nu kan ik het lekker overslaan en gaan wandelen of in de hof werken. Kan ook de hele dag in mijn pyama blijven en lekker prullen. Jaak en ik zijn 24 uren en zeven dagen van de week samen, in ons 36 jaar huwelijk nog nooit meegemaakt en het is heerlijk. Elke zaterdag dineren we met een wijntje en een drie gangen menu van een betere restaurant zonder het huis te verlaten. Och jongens wij klagen niet……maaaaaaaar we missen wel onze kinderen en kleinkinderen die niet meer op weekend mogen komen. We missen het zondagontbijt met zen alle, we missen de uitstappen met zen alle. We missen onze uitstappen met jullie, we missen Aken, we missen de Mac Donald we missen …….heel veel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, op sociaal gebied missen we veel. Creatief zijn, positief blijven, het komt wel weer.
LikeLike
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar ik vind het allemaal wel lekker rustig zo: niet overal heen moeten, bijna nergens op visite, zelden visite thuis ontvangen en dan ook nog eens heel beperkt qua grootte, niet moeten winkelen, niet moeten reizen ….. Ik ben een echte huismus 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Wat je niet durft te zeggen, kan je schrijven 🙂
LikeGeliked door 1 persoon