een herhaling: Port voor de Sint
De kinderen zijn nog klein en werken ijverig aan een tekening voor Sinterklaas. Pas verhuisd vanuit een vrijstaand huis in Lommel wonen we in Aken in een appartement.
Onze zesjarige zoon maakt zich zorgen. ‘Sinterklaas zal toch wel weten dat wij nu in Aken wonen?’
‘Sinterklaas weet toch alles,’ antwoordt zijn broertje. Hij klinkt vol vertrouwen.
‘En hoe gaat hij hier binnen geraken? Dat dak is toch veel te hoog voor zijn paard?’
Ik wist toen nog niet goed hoe we in Aken met Sinterklaas moesten omgaan. Of we de mythische betovering rond die Heilige Man die alles weet, alles kan en zoveel geeft, zouden kunnen bewaren. Want met z´n allen aan het televisiescherm gekluisterd zitten voor de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen – het was voorbij. We konden de juiste zender niet krijgen en nergens in Duitsland kwam er een stoomboot met waaiende wimpels uit Spanje aan. Voorbij was het om ter hardst zingen van Hoort wie klopt daar kinderen met neefjes en nichtjes. Ook de hoopvolle spanning of Sinterklaas en Zwarte Piet in levende lijve langs zouden komen behoorde tot de verleden tijd. In Aken verkleedde zich niemand en klopte niemand op de deur. Nergens viel een Sint of Piet te bespeuren. Zelfs geen hulp-Sint. In de Kindergarten werd Sinterklaas compleet verwaarloosd; fluisterden de vriendjes zelfs dat de ouders … . Het Chrístkind bracht de cadeautjes, zeiden ze. Hoe komen ze erbij, dacht ik, uitgerekend het Kindje Jezus, dat daar maar in zijn kribbe ligt en geen vin verroert.
Het was lastig Sinterklaas in ere te houden. Maar het is ons gelukt. Ondanks de tegenberichten bleven onze kinderen nog lang in hem geloven. Op 5 december zetten ze met plechtige gebaren en blinkende ogen hun bord. Vol verwachting legden ze er een wortel en een klontje suiker in, zeulden met een emmer water voor het paard en schonken Port in voor de Sint.
De volgende ochtend bewees steeds opnieuw dat Sinterklaas wel degelijk bestond. Want al wat er op de tafel lag zouden papa en mama nooit of nooit voor hen kopen.
Ingrid Vanderkrieken 
16 reacties op “Uit pure nostalgie:”
Stevige bewijsvoering!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja hé, en dan nu hetzelfde voor de kleinkinderen…
LikeLike
Het blijft leuk, nu voor de kleinkinderen!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, ze hebben al gebeld en ik heb een foto van de borden op tafel doorgestuurd.
LikeLike
Mijn tante trouwde met een Brit en ging wonen in Noord Ierland. Thuis spraken ze Engels met hun drie kinderen, vierden Christmas met alle bijbehorende tradities als crackers met een verstopt papieren mutsje, plumpudding en de Christmas Carols.
Maar…..toen de kinderen nog heel jong waren mochten ze ook de schoen zetten en kregen dan zelf gebakken pepernoten. Sinterklaas kan alles was het motto. En daarna…. een Engels gedichtje van Sint .
Vele jaren stuurde ze haar Engelse Sinterklaas gedicht naar haar kinderen die in Engeland studeerden. Toe ze eens opperde er mee te willen stoppen was er protest. Ze bleef het doen tot haar 80e verjaardag .
De Sinterklaas gedichten zijn voor mijn nichtje en haar broers nog een hele dierbare jeugdherinnering.
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi verhaal, Cornelia. Die mix van culturen ( en dan zijn het nog allemaal westerse) is soms moeilijk maar ook best verrijkend. Je wilt je aan passen maar ook je eigenheid bewaren. Ik begrijp de mensen die proberen vast te houden aan hun tradities dus maar al te goed.
LikeLike
Wat een mooie herinneringen ❤
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zwelg weer in nostalgie, hoewel het al bijna dertig jaar geleden is…
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi hoe jullie de Sint in ere hebben gehouden tussen al dat Christkind gedoe. Of zou het aan het glaasje Port liggen dat hij jullie zo ver gevolgd is?
LikeGeliked door 1 persoon
Daar zeg je zoiets 🙂
Tot op vandaag doen we nog altijd of hij bestaat…
LikeGeliked door 1 persoon
Gisteravond kreeg onze Duitse schoondochter een heuse surprise met sinterklaasgedicht. En als er ooit kleinkinderen komen mogen ze hier de schoen komen zetten 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Toch leuk hé. Wij hebben zelf plezier aan Sinterklaas, en gelukkig willen onze zonen die alle drie een niet-Belgische vrouw hebben, nog meedoen aan de traditie.
LikeLike
Mijn metekindje is 9 en gelooft nog altijd min of meer in de sint, hoe fantastisch is dat in deze tijden waarin ik zelf niet zou willen opgroeien?
LikeGeliked door 1 persoon
Fantastisch is dat, ik zie het ook weer bij mijn kleinkinderen.
Als kinderen zich geliefd weten, kunnen ze veel aan, hoor. Bovendien, ze kennen het verschil tussen wat zij nu beleven en wat wij beleefden niet, ik denk – hoop dat het wel meevalt.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn mama zei dat de Sint vroeger thuis één appelsien per kind bracht, en dat ze daar even dolgelukkig mee waren als wij met onze barbiepoppen en chocolade munten en speculazen. De volgende generatie, dat manneke van 9 dus, wordt nog erger bedorven. Maar hij is maar alleen. Het zal wel een blijk van liefde zijn? Zelf had ik de voorkeur gegeven aan een knuffel en een troostend woord, maar dat is een verhaal dat ik op een andere blog doe (je kunt me mailen via wp admin – reacties indien interesse), ik wens de twee niet te vermengen 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Je mama heeft gelijk. En ja, de interesse bestaat.
LikeLike