De statistieken op WordPress bekijken is een interessante bezigheid. Van elk bericht dat ik plaats, kan ik nagaan hoe vaak en in welk land het wordt bekeken. Ik weet nooit wíe er leest, maar weet wel dat er in Nederland evenveel gelezen wordt als in België. Ik kan ook zien dat mijn blog elke dag wordt aangeklikt. Dat verblijdt me zeer en voor iemand die dit jaar nog maar vier berichten heeft geplaatst, vind ik dat een hele eer.
Een paar jaar geleden schreef ik elke week iets. Ik had mezelf die discipline opgelegd, wat soms moeite kostte maar vaak ook niet. En toch ben ik nu al een hele tijd aan het slabakken. Zo schrik ik ervan dat het alweer van oktober geleden is dat ik nog iets publiceerde.
Ik moet wel toegeven, het is soms moeilijk. Veel onderwerpen zijn de revue al gepasseerd en ik merk dat ik met het ouder worden niet meer zo de behoefte voel mijn mening over bijvoorbeeld de actualiteit in het openbaar te ventileren. Of het misschien niet meer durf. Nochtans, ik kan me nog altijd hevig opwinden over wat er zoal gaande is in de wereld. Dat begint vaak al ´s morgens vroeg bij het ontbijt, wanneer ik de krant nog maar opensla. Wanneer het gaat over een nieuwe wetgeving rond abortus en euthanasie in ons land, bijvoorbeeld, krijg ik hartkloppingen en moet ik oppassen niet te beginnen roepen. Mijn man heeft dat niet graag, dus mompel ik maar wat. Zulke belangrijke ethische kwesties eens rap door een regering in lopende zaken laten behandelen, dat zouden ze moeten boycotten. Zo normaal als het wordt leven en dood als een medische act te zien. De zelfbeschikking ten top gevoerd. Waarom mogen geboorte en dood niet moeilijk zijn? Waar blijft het mysterie? Straks hoeven we over niets nog te filosoferen – leven en dood worden per vingerknip voor ons geregeld.
Eigenlijk wou ik er hier niets over zeggen. Het zijn maar gemompelde gevoelens, bedenkingen. De bedenkingen van een ouder worden vrouw, een moeder en een oma, die soms versteld staat van wat er rond haar gebeurt en daar niet altijd raad mee weet. Vergeet ze dus maar.
P.S.: Om over mysteries te spreken: afgelopen zaterdag hebben we Sinterklaas gevierd. Het was een mooie dag, een dag om nooit te vergeten. Soms ben ik heel dankbaar om wat ik allemaal mag meemaken.
Ingrid Vanderkrieken 
21 reacties op “Mysterie”
Mysteries moeten er zijn. Ben het helemaal met je eens.
LikeGeliked door 1 persoon
Fijn, toch íemand, dan.
LikeLike
Hier nog eentje!
LikeGeliked door 1 persoon
Ha, dat doet deugd.
Ik denk dat je de aarzeling wel begrijpt, gezien je reactie van vanochtend.
LikeLike
Ik kan me helemaal vinden in je gedachten!
Ps: mijn blog staat gewoon op slot, niemand kan nog lezen en ik bezin nog wat ik ga doen. Bedankt voor je interesse 😆.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel!
Blijkbaar zitten er dan meer blogs op slot, heb er vandaag nog een aangeklikt met dezelfde melding als bij jou. Dacht dat het een soort bescherming van de privacy was.
LikeLike
Dat is eigenlijk ook de bedoeling, maar ik wilde mijn blog niet verwijderen, hij staat gewoon even op slot.
LikeLike
Ach, ik heb het verkeerd begrepen – het is jouw eigen initiatief om hem af te sluiten?
LikeLike
Ja
LikeLike
Ingrid, wat fijn dat je vandaag dit onderwerp “ mysteries “ wel geplaatst hebt.
Belangrijke ethische kwesties : geboorte en dood, leven en dood, zelfbeschikking vragen om tijd, stilte, bezinning, rust en ruimte voor onze gedachten, vragen ook om aandacht te hebben voor elkaar, alleen maar te luisteren en vragen ook om wijsheid van allen.
Soms moet alles in de wereld even vlug, vlug, vlug en zijn we maar bezig politieke agendapunten af te werken, te twitteren en te roepen.
Er zijn mysteries en die zullen er ook blijven maar het gaat er om dat wij stilstaan bij wat wij zelf denken en voelen.
Door jouw rimpelingen heb je weer wat gedachten bij mij los gemaakt en dat vind ik zo positief.
December is een maand vol mysteries: kinderen die het Sinterklaasfeest beleven in grote verwondering en we zijn in de donkere dagen van advent en staan stil bij het mysterie van Kerst.
Ik wens je mooie december dagen en spreek de wens uit in 2020 weer nieuwe rimpelingen van je te lezen. Je voegt er mooie gedachten mee toe.
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel Cornelia, jouw commentaar doet weer deugd!
LikeLike
mooi! dat leven en dood geen ‘vingerknip’ worden maar intensieve ervaringen blijven!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je, en ja, dat hoop ik dus ook.
LikeLike
Die statistieken zijn trouwens ook dikwijls een mysterie 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Jazeker, maar daar houd ik dus wel van.
LikeLike
Ik hoop dat als het ooit slecht met mij gesteld is, dat wil zeggen vreselijk geestelijk en/of lichamelijk lijden, ik uit dit lijden verlost mag worden door middel van een drankje, pilletje of spuitje.
LikeLike
Dat begrijp ik. Maar wat is vreselijk lijden? Of een voltooid leven? Mensen/zieken zijn toch vaak nog geneigd hun grenzen te verleggen. Het is een moeilijk thema, om nu van de gelegenheid gebruik te maken dat onze (Belgische) regering in lopende zaken zit, daar kan ik me dus serieus over opwinden.
LikeLike
Voor mij zou het zijn als ik dement ben, mijn naasten niet meer herken en incontinent ben. Dat is mijn grote vrees
LikeLike
Dat is het hem juist, ieder heeft zijn eigen idee erover, het is een te delicaat thema om er licht overheen te gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Gelukkig zijn er toch nog mensen met een kritische blik. Bravo! Misschien wel de zwijgende meerderheid? Een stelletje ego-trippende op stemmen beluste politiekers die aan deze bevolkingsgroep niet denken, en dan versteld staan van de verkiezingsuitslag, die gaan ons nu vertellen dat de mens over álles zelf moet kunnen beslissen. In de vorige eeuw droeg zo iemand een welbekend kenteken onder de neus.
En, zonder mysteries hadden we elkaar toch al lang de kop ingeslagen en bestond het specimen mens niet meer.
LikeLike
Gelukkig wonen we in de Oostkantons 🙂
LikeGeliked door 1 persoon