In de filmzaal kijk ik naar acht opeenvolgende dagen uit het leven van Paterson. We zijn op ongeveer drie vierde van de bijna twee uur durende film. Hoe saai kan het leven zijn, denk ik. Moet er niet nog iets ergs gebeuren? Hoort hier geen omwenteling te komen?

   Het leven van Paterson, een jonge, sympathieke buschauffeur in de gelijknamige stad, bestaat uit een aaneenschakeling van routines. Iedere morgen wordt hij op hetzelfde uur wakker. Hij staat op, eet, wandelt naar zijn werk, rijdt met zijn bus elke dag hetzelfde parcours en loopt ´s avonds weer naar huis. Tussendoor schrijft hij dichtregels in zijn notitieboekje. Iedere avond eet hij wat zijn vrouw heeft klaargemaakt. Daarna laat hij Marvin, hun buldog, nog even uit en drinkt in de plaatselijke kroeg een biertje. In tegenstelling tot zijn baasje heeft Marvin een levendig karakter en de daarbij passende gelaatsuitdrukkingen.

   Laura, de kwieke, bloedmooie vrouw van Paterson, koestert grote, artistieke ambities. Voor zichzelf en voor haar man. Zelf zou ze graag een beroemde countryzangeres worden, of een gevierde kunstenares. Hoewel Paterson keer op keer aangeeft dat hij alleen schrijft voor zijn plezier, stimuleert Laura hem iedere dag opnieuw zijn gedichten te publiceren. Haar lijzige stemgeluid strookt absoluut niet met de energie die ze tentoonspreidt en begint me na verloop van tijd te irriteren. Samen met het flegmatieke karakter van Paterson maakt dit wel geloofwaardig dat er, ondanks de zichtbare liefde tussen die twee, gedurende die acht dagen geen enkele keer sprake is van seks.

     Paterson is gelukkig met zijn leven en zijn gedichten worden steeds beter. Ondertussen zit ik te wachten op de grote ommekeer. Ik kijk nu eenmaal naar een film. Maar die komt er niet. De gebeurtenissen die de dagelijkse routine af en toe onderbreken, hebben geen grote consequenties. Paterson is een dichtende buschauffeur en blijft een dichtende buschauffeur. Toch verveel ik me geen moment. De herhalingen hebben iets grappigs en ik word geraakt door de mooie, subtiele verfilming van het alledaagse leven. En ná de film begin ik het te begrijpen: deze film is een gedicht – een ode aan de banaliteit van het bestaan. Om kunst te kunnen maken móet het leven saai zijn.

Jim Jarmusch, Paterson, 2016