Misschien heb ik wel een voorspellende gave! Zou dat kunnen? Dat zoiets op latere leeftijd nog naar boven komt? Samen met opvliegers, bijvoorbeeld? Want nog maar pas schrijf ik aan een fictief verhaal over een stroompanne en ploep, gaat hier het licht uit. Gelukkig is de batterij van mijn laptop helemaal opgeladen en kan ik gewoon verder gaan met tikken.

Pikdonker

Onderweg naar de benedenverdieping stokt de lift en stopt. Zuster Theresa laat haar rozenkrans los, opent haar ogen en zet een stap naar voren. Oei, zo donker, schrikt ze en deinst terug. Het koude zweet breekt haar uit. En waarom gaan die deuren nu niet open? Moet ik nog ergens op duwen? Oh God, ik zal toch niet tussen twee verdiepingen zijn blijven hangen? Ze staat helemaal alleen in de lift en voelt haar knieën slap worden. Rustig blijven, probeert ze zichzelf te kalmeren, goed door de neus ademen en vooral niet panikeren.

Ze was met haar gezicht naar de deur gaan staan, herinnert ze zich, en het bedieningspaneel bevond zich links daarvan. Met haar vlakke handen begint ze de wand af te tasten. Ze vindt het paneel en duwt wild op iedere knop die ze onder haar vingers krijgt. Er gebeurt niets. Geen alarm, geen licht, niets. De lift is niet meer in beweging te krijgen en de deuren blijven dicht. ‘Zo verdomd donker ook’, roept ze vertwijfeld en richt meteen haar blik naar boven. ‘Excuseer lieve Heer’, prevelt ze, ‘pikdonker. Of nee, stikdonker.’

Hijgend leunt ze tegen de wand. Het moet een stroompanne zijn. Jezus, Maria, Jozef. Het is woensdagavond en sluitingstijd – wie weet hoe lang dat hier nog gaat duren. Misschien zelfs tot morgen! Ze zal in ieder geval nooit op tijd terug kunnen zijn in het klooster, bedenkt ze en wordt wat wit om de neus. Ze had gezegd dat ze naar de wachtdienst van de tandarts in de stad moest, wat ook waar was, maar ze had er niet bij verteld dat ze daarna ook nog naar het Kaufhof zou gaan. Even naar de schoenenverdieping op de eerste etage en van daaruit naar de voedselafdeling op de benedenverdieping. Gewoon, eens kijken wat er zoal in de wereld te koop is tegenwoordig. Twee minuten een paar schoenen met een hak dragen, en misschien, heel misschien, een reep Lindtchocolade op de kop tikken. Een petieterig klein reepje maar. God zou het wel begrijpen en het haar vergeven, had ze gedacht, zeker als ze een rozenkrans extra zou bidden.

Niet dus. Ze heeft te lang met die rode pumps rondgelopen. Ze grijpt naar haar rozenkrans, begint hardop te bidden en  terwijl ze traag langs de wand naar beneden zakt, vullen haar ogen zich met tranen. Die chocolade kan ze nu wel vergeten.