Een leven in één koffer

Vijf jaar geleden, ook in oktober, vertrok onze middelste zoon naar het buitenland om er te gaan wonen en werken. Soms lijkt dat een eeuwigheid geleden, dan weer lijkt het alsof het gisteren was.

De grootste koffer die hij op zolder heeft kunnen vinden ligt geopend op de vloer van zijn jongenskamer. Hij zit op zijn knieën en is bezig met inpakken.

Ik sta in de deuropening en zie de bijna lege kamer. Zo vaak heb ik over de rommel gezeurd en nu voelt het als een klap in mijn gezicht. Zijn bureau is opgeruimd en zijn boeken, bierglazen, en alle persoonlijke dingetjes die hij in de loop der jaren heeft verzameld, liggen in dozen of plastic zakken. Geconcentreerd schikt hij zijn hemden in de koffer om ze er daarna weer uit te halen en in een ander hoekje in te passen. Hetzelfde gebeurt met zijn ondergoed en sokken. Zijn pas gestoomde dassen komen bovenop. Tientallen foto´s moeten ook nog mee. Rond zeven uur ´s avonds sluit hij met een ritueel gebaar de koffer. En zoals hij zelf – toch wat weemoedig nu – tegen zijn vader zegt: zijn hele leven zit nu in één koffer.

In Zaventem wordt zijn bagage gewogen en te zwaar bevonden. Wat hij al van te voren wist – maar je kunt het altijd eens proberen, is zijn stelling. En dan hebben ze nog niet gezien dat zijn vader ergens verderop staat met zijn handbagage, een gitaar, een fototoestel en twee maatpakken. Als hij zijn koffer opent om te kijken wat hij ons mee terug kan geven, rolt alles over de vloer. Heel zijn leven ligt te grabbel. Rode vlekken kruipen in zijn hals omhoog en terwijl hij alles wat hij zo minutieus had ingepakt weer in de koffer propt, kijkt hij verlegen lachend naar ons op. Ik had me voorgenomen sterk te blijven maar begin toch te huilen. Of hij het begrijpt? Dat ik hem nu al los moet laten…

Ondertussen is hij al een paar keer terug thuis geweest en zijn wij naar hem gereisd. We zijn op plaatsen geweest die we zonder hem nooit hadden gezien. De jongen is een man geworden en ik heb beter leren loslaten. De laatste keer heb ik bij het afscheid niet gehuild. Toch niet dat hij het heeft gezien.

Rimpelingen

, , , , ,

14 reacties op “Een leven in één koffer”

  4. Onze dochter reisde in de afgelopen jaren over de wereld; een stage voor studenten in niet- democratische land als Kazachstan , een onderwijs project in Oman ; een Internationale Summerschool in Indonesie.
    Ze had het elke keer heel goed voorbereid en zou niet in zeven sloten tegelijk lopen.
    Maar … het is wel even slikken als je op de luchthaven staat om je kind uit te zwaaien.
    Het heeft haar gevormd, volwassen gemaakt en ze heeft er van genoten.
    Het is goed om je kinderen de ruimte te geven, los te laten. En dan ervaar je ook hoe sterk je band is. Fijn om elkaar weer te zien. Je geniet er dan ook veel bewuster van.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Reageren? Graag!

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.

INGRID VANDERKRIEKEN