Wanneer wij in de zomer met de auto op vakantie gaan, speelt zich iedere keer opnieuw hetzelfde scenario af. De voorbereidingen verlopen meestal prima. De koffers staan de avond tevoren omzeggens klaar, de wasmand is leeg en mijn man komt goed gezind naar huis. Geld omwisselen hoeft niet meer. Wat een geluk dat wij de Euro hebben, zeggen we tegen elkaar, reizen binnen de Europese Unie is nogal wat simpeler geworden. We heffen het glas en klinken op een zorgeloze vakantie. Er eens even tussenuit, het heeft zijn charme, vinden we allebei.
De miserie begint in de auto, nadat ik me goed heb geïnstalleerd, de juiste CD heb ingeschoven en vergenoegd om me heen begin te kijken. Zoals ieder jaar schrik ik dan opeens van al die auto´s, allemaal tot aan de nok toe volgepakt, sommigen met een autokoffer boven op het dak, anderen met fietsen achterop. Ontzet bekijk ik al die caravans, bussen en mobilhomes. Allemaal rijden ze in dezelfde richting. Onze richting. Existentiële vragen komen op en laten zich niet terugdringen. Wat doe ik hier eigenlijk? Kijk toch eens, het lijkt wel een volksverhuizing. En daar zitten wij middenin. Vrijwillig. Waarom zijn we niet thuis gebleven? Zo fijn als het daar is. En daar kunnen we tenminste in ons eigen bed gaan liggen. God weet hoeveel mensen hebben al geslapen in die vreemde bedden waar wij naar toe gaan. Viezerds met voetschimmel. Mensen met diarree. En daar betálen wij ook nog voor. Nerveus grijp ik naar een Napoleonbol met citroensmaak. IJverig sabbelend vraag ik me af wat de perfecte vakantie zou zijn. Wat zoek ik eigenlijk en ga ik het wel vinden? Moet een mens nu echt op reis om zijn innerlijke rust te vinden? Waar zijn we met z´n allen toch mee bezig, dat we zo hoognodig ons eigen leven voor een paar weken willen ontvluchten? Ik bijt mijn Napoleonbol stuk. De scherpe kanten raken mijn wang en huig. Blaise Pascal, die ouwe filosoof, denk ik, hij had verdorie gelijk. Zei het al in de zeventiende eeuw, dat alle ellende begonnen is toen de mens niet meer thuis kon blijven. De volgende keer hebben ze me zo niet meer, protesteer ik inwendig. Volgende zomer blijf ik thuis.
Mijn molentje draait zo twee dagen aan een stuk en er gaan heel wat Napoleonbollen aan op. Dan valt het stil. Ik begin te genieten, bouw misschien niet alle stress af, maar laad alleszins mijn batterijen op. Mentaal en fysiek afstand nemen is zo slecht nog niet.
Ingrid Vanderkrieken 
14 reacties op “Napoleonbollen en vreemde bedden”
Een van de mooiste momenten van op reis gaan is ook het weer thuiskomen!
Blijdschap om je eigen huis weer te zien, je kamer met je boeken, je eigen bed en de vertrouwde badkamer.
Alles ziet er zo mooi uit: de tuin is veel groener geworden, de huisdieren staan weer blij te kijken als je hun eten geeft. Alles is weer nieuw….!
Dat blijft natuurlijk niet en je bent snel weer gewend aan het gewone dagelijkse bestaan.
Maar de herinneringen van je vakantie blijven bij je: de prachtige sterrenhemel in de Morvan, oude kerken, abdijen, blauwe meren of de heerlijke zon op de pleinen in Lissabon.
De file in die tunnel in Parijs, de hevige storm op de boot naar Engeland of die drukte op de Duitse autowegen … het was niet altijd leuk maar je vergeet het ook snel zeker als je op zulke momenten maar Napoleonbollen bij je hebt.
LikeGeliked door 1 persoon
Groot gelijk Cornelia!
LikeLike
tja,
mij moet je niet overtuigen 🙂 De mooiste dag van de vakantie is (niet meer zo duidelijk als vroeger) de dag van terugkeer. Alhoewel… in Valencia gaat dat niet zo zijn, zeker weten…
LikeGeliked door 1 persoon
Geloof ik best! Geniet ervan, met volle teugen, en doe de groeten aan iedereen!
LikeLike
Thuisblijven levert geen leuke columns op dus toch maar vertrekken.
Napoleonbollen zijn dan wel niet zo goed voor je gebit maar wel voor je zenuwen, haha.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja Ine, soms moet je het een tegen het ander afwegen. Voor mijn gebit ken ik gelukkig nog iemand. Die is dan ook wel op vakantie, maar een afspraak is meestal snel gemaakt.
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, thuisblijven is ook een optie …. maar dan mis je lekker eten, andere omgeving, strand, zon, zee, andere taal, andere cultuur …..
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, zo is het. Vooral de zon zou ik missen.
LikeLike
Ik vertrek ieder jaar met een beetje tegenzin op reis. Ik zie niet op tegen de rit, probeer wel de file te mijden. Maar ik geniet graag van mijn tuin, en na een week of twee verlof is dat even moeilijk (want veel werk, veel rot fruit wegplukken)
LikeGeliked door 1 persoon
Kan ik goed begrijpen. Ik heb ook zo´n tuin-man.
LikeLike
Ik herken het gevoel. Tig vrachtwagens inhalen en ze tijdens de lunch die ik er toch weer uit zou wagenzieken, weer voorbij zien rijden. Verplichte cultuur waar ik als kind en puber niets mee kon heimwee na een dag en de lucht van fruitella, mijn hel van de vakantie.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank voor je reactie!
Mijn ouders gingen nooit met ons vakantie. Vandaar dat wij het wél deden. Maar de vraag blijft: hebben we het echt zo nodig? Wat is dan de ideale vakantie? Bestaat die wel?
LikeLike
Die zoetzure bollen eet ik soms met smaak.
Meedoen met de verplichte volksverhuizing doe ik bijna nooit.
Ach, mijn buren hebben verhalen uit de hele wereld.
Daarvoor hoef ik niet te reizen.
Zonnige groet,
LikeGeliked door 1 persoon
Ik kan je geen ongelijk geven, om de wereld en de mensen te leren kennen, hoef je niet ver te gaan.Euregionale groet!
LikeGeliked door 1 persoon