Herinneringen zijn niet altijd even betrouwbaar, heb ik ondervonden. Sommige dingen uit onze jeugd bijvoorbeeld herinneren mijn zussen zich heel anders dan ik. Maar één ding weet ik zeker. All Kinds of Everything, mijn eerste eigen single, heb ik op mijn negende verjaardag gekregen. Ik heb het zojuist opgezocht. In dat jaar won Dana namelijk het Eurovisiesongfestival en omdat ik zo onder de indruk was van haar liedje heb ik haar plaatje toen voor mijn verjaardag gevraagd. (Voor de jongere generatie: vroeger zetten wij de radio aan of draaiden grammofoonplaten als we naar muziek wilden luisteren. En nee, wij vonden dat niet erg, dat een single maar een paar minuten duurde en een langspeelplaat een klein half uur. Jullie kunnen je dat genot niet voorstellen: die plaat afstoffen, voorzichtig op de platendraaier leggen en daarna de naald in de groef laten vallen. En dat steeds opnieuw, opnieuw en opnieuw.)
Enfin, als negenjarige keek ik voor het eerst naar het Eurovisiesongfestival. Samen met mijn buurmeisje, bij haar thuis. Ik was meteen idolaat van Dana, zij van Julio Iglesias. Dana had zo´n goddelijke stem dat ik voor even vergat dat ik meisjes over het algemeen maar flauwe wezens vond. Toen ik haar zag en hoorde, wilde ik ook zo worden. Iemand met lange, donkere haren en een lief gezichtje. Iemand die over bloemetjes en bijtjes zong, over de zomer en de winter en de dagen van de week. Niet dat ik dat begreep, maar Lizzie sprak Engels met haar ouders en vertaalde het voor mij. Oh, wat heb ik toen genoten. Daar zo zitten met mijn vriendinnetje, laat opblijven om naar een liedjeswedstrijd te kijken met een echt orkest en mooie kleren en al, ik vond het geweldig. Punten geven aan de deelnemers, ranja drinken met een rietje, tussendoor een Engels dropje snoepen, het stond me reuze aan.
Toen ik veertien was verhuisde Lizzie. Ik heb haar nooit meer gezien. Heel lang heb ik ook niet meer aan haar gedacht. Tot ik toevallig All Kinds of Everything weer eens hoorde en me afvroeg hoe het met haar gaat. Zou ze dezelfde herinneringen hebben als ik?
Klik hier om All Kinds of Everything te bekijken en te beluisteren
Ingrid Vanderkrieken 
9 reacties op “Ranja drinken met een rietje”
Prachtig dat liedje van Dana , ” All kinds of everything ” ik vond het ook een prachtige ballade. Heel leuk was het inderdaad om sommige plaatjes eindeloos weer te draaien.
Het songfestival in het jaar dat Dana won herinner ik me nog goed. In die tijd was er een schoolfeest en was ik tot over mijn oren verliefd op een aardige jongen en hij op mij! Een hele prille verliefdheid. Mijn vriendinnen zongen dan de tekst van dit liedje met zijn naam…! Vlinders overal ! Maar het ging vrij snel weer voorbij.
Nu bij het lezen van dit stukje komt het weer boven en ik heb nog even naar het liedje geluisterd. Heel vaak was ik in Ierland op familiebezoek en de Ieren houden van muziek en hebben veel mooie ballads.
Het samen tv kijken is heel leuk met zo’n songfestival. Bij ons thuis was vroeger geen tv omdat mijn vader dat niet cultureel vond. Daarom was het dan mogen kijken bij een vriendinnetje extra leuk!
En de mooie herinneringen die neem je met je mee zolang je verder leeft.
LikeGeliked door 2 people
ik heb ooit bijna hetzelfde geschreven: dat mijn herinneringen niet dezelfde zijn als die van mijn zussen en broer en dat ik me daar zo kan over opwinden en hoe dat me doet twijfelen soms…
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, iedereen bekijkt de zaken vanuit zijn eigen perspectief en soms verandert dat perspectief ook nog eens, denk ik zo. Ieder heeft zijn waarheid en over de waarheid kan je moeilijk discussiëren. Ik vind het juist spannend met anderen over het verleden te praten. Juist die verschillende visies vind ik zo interessant en ik leer er altijd iets van bij, iets over mezelf en over de anderen. Als je graag leest, kan ik je nog een interessant boek aanraden – over herinneringen en of ze waar zijn. “Alsof het voorbij is” van Julian Barnes.
LikeLike
Nostalgie….
LikeGeliked door 1 persoon
Pure nostalgie, inderdaad. Ik begin precies ouder te worden. Ik moet oppassen, anders schrijf ik alleen nog over herinneringen.
LikeLike
Wat een engelen stemmetje had Dana Winner toch. Als ik haar hoorde zingen was het voor mij al lente, zelfs in hartje winter. Gaf een zalig gevoel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, hé. En dat muziekje erbij. Je zou ervan beginnen dansen.
LikeLike
“Normaal”. volgens wetenschappelijk onderzoek, maakt de muziek die we horen tijdens onze puberteit het meest indruk op ons. Hoorde je de muziek te vroeg of was jij voor op je tijd???
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben oud en wijs voor mijn leeftijd, al zeg ik het zelf. Dat zal daar wel begonnen zijn.
Tussen haakjes: ik schrok toch toen ik concludeerde dat ik nog maar negen jaar was toen ik het hoorde en zag. Dacht dat ik minstens dertien of veertien was.
LikeLike