Eindelijk, eindelijk had het nog eens gesneeuwd. Niet overal. Hier thuis waren het enkele vlokjes die zich snel verstopten voor de zon. Er viel weinig of niets te rapen.

Dan maar naar de Hoge Venen, samen met JD een oude rot in het vak. En koud dat het was! -8°? Het voelde aan als Siberië, dat hadden we de laatste winters niet gehad! Het ven had een witte mantel om zijn schouders geslaan, de luidsprekers gedempt en een frisse bries opgezet. En hoe die sneeuw de bomen omarmde. Alleen geliefden kunnen dat.

Plat op mijn buik lag ik, in de koude sneeuw om dat sprietje met ijskristallen te fotograferen. Mijn natte sneeuwhand sputterde tijdens het scherpstellen van mijn makro-objektief.

Op weg naar de auto snakte ik naar een warme kop thermoskoffie. Go, dat zou smaken! Amper vijf stappen nog. JD had de koffer al open. Plof, daar lag ik, op…