Het was hoog tijd dat ik er een kocht. Want vanaf begin februari heb je, wanneer je Aken met de auto wil binnen rijden, een groen vignet nodig. Een paar dagen geleden ging ik dan ook naar een tankstation hier in de buurt. Daar belandde ik in een lange wachtrij. En ik moet zeggen, dat schept een band. Buiten, midden in de winter, staan aanschuiven zorgt ervoor dat je je onwaarschijnlijk snel verbonden voelt met alle wachtenden voor en achter je. Het weer alleen al is een dankbaar thema. Als je dan ook nog eens allemaal hetzelfde doel hebt, het bemachtigen van een groen vignet, kan de sfeer niet meer stuk.

De man voor me spreekt Duits. Hij zegt dat hij van Eupen komt en dat hij blij is dat het niet sneeuwt. En of ik weet hoeveel zo´n vignet kost? En hoe lang dat ding geldig is? Terwijl we verder naar voren schuiven, mengt de vrouw achter me zich in het gesprek. In het Frans. Ze woont in Verviers, vertelt ze. Zij spreekt over haar dochters, de man over zijn zonen en ik over mijn taal. Het wordt steeds leuker, daar met ons drietjes. Opeens, we zijn nog volop bezig onze vriendschapsband te verstevigen, gaat er gefluister door de rij. Alle ogen richten zich op een vrouw die na het tanken haar auto gewoon aan de tankzuil heeft laten staan en nu ook mee aanschuift. Haar wagen verspert de toegang tot twee andere zuilen maar ze lijkt zich van geen kwaad bewust. Na tien minuten, het gemor bereikt stilaan zijn hoogtepunt, komt de eigenaar van het tankstation naar buiten gevlogen. Wild zwaaiend vraagt hij van wie die Range Rover daar is. De vrouw kijkt voor zich uit, alsof ze met dit alles niets te maken heeft. Wanneer de omstaanders haar als de schuldige aanwijzen, kan ze niet anders dan de rij verlaten en haar auto verplaatsen. Met haar lange haren voor haar ogen sluit ze even later lijdzaam de rij. Weer begint het gefluister. Psst, och, misschien … ook niks aan doen, want kijk, blond …