Vorige week vroeg mijn jongste zoon hoe de nieuwe auto bevalt. Die vraag stelde hij niet aan mij, maar aan zijn vader. Ik was er niet eens bij. Nochtans ben ik de bestuurder van die wagen. Nu ja, ze weten hier allemaal dat ik niks met auto´s heb.

Mijn man vertelt me wat hij daarop geantwoord heeft. Dat ik vrijdags thuis gekomen was van het boodschappen doen en dat het overduidelijk was wat ik ervan vond. Dat ik na mijn eerste rit alleen de voordelen van mijn vorige auto had opgenoemd. Ik voel zijn teleurstelling. Oei, denk ik en laat mijn hoofd wat hangen, het is nog waar ook. Ik heb me toen wel heel lovend geuit over de vorige. En dat voor iemand die zich zogezegd niet voor auto´s interesseert. Tja, vervolgt hij verwijtend, moest ik soms verzwijgen dat gij denkt dat de afstand tussen het stuur en uw billen in die andere auto precies veel groter was. Dat ge daar veel gemakkelijker in geraakte, in één vloeiende beweging. Ge hebt het hier zelfs voorgedaan. Ik krimp ineen. Dat ge ook over de kofferbak heb geklaagd, heb ik gezegd, dat hij veel te klein is voor als ge boodschappen moet doen. Dat uw groene draagbak er nog in gaat maar dat er dan niet meer veel langs past. Alsof wij met ons tweeën nog zoveel nodig hebben. En dat ge vindt dat die auto teveel knopkes heeft. Beschuldigend steekt hij een vinger naar me uit. Awel, zegt hij, als gij vindt dat ge teveel knopkes hebt, dan laat ge ze gewoon gerust. Niks doen, alleen maar goed opletten en rijden. Overal afblijven en zorgen dat ge zonder ongelukken van A naar B geraakt. Daarvoor is dat ding tenslotte ook gekocht. Ai, vrees ik, gaat hij er nu toch nog over beginnen? Over dat ongeval in die bocht? Waarvan hij zelf verkondigt dat ik er echt niks aan kon doen? Apropos rijden, roep ik beverig enthousiast. Hij rijdt echt fijn. Soepel. Veel beter dan de vorige. Hij ligt ook veel vaster op de weg. Zelfs in de bochten.