Sinterklaas is voorbij, ik weet het, maar ik wil toch nog iets over hem vertellen. Vorige week hebben een paar lieve dames mijn geloof in die goedheilige man dubbel en dik hersteld. Ja hoor, ik heb een boog gekregen, eentje met drie pijlen. Er zat ook nog een gedicht bij. Van de Sint himself. Daarin vertelt hij dat hij al oud is en wat vergeetachtig en dat het daarom zo lang heeft geduurd vooraleer hij mijn meisjeshart kon verblijden. En zijn paard is wit omdat hij het op het dak en midden in de nacht toch moet kunnen terugvinden. Heel plausibel allemaal. Bij deze aanvaard ik dan ook zijn excuses. Dank u, Sinterklaasje!

Ik ben ontzettend blij met mijn pijl en boog en heb thuis al wat geoefend. Wij hebben een rond raam en dat leent zich daar uitstekend toe. Over een paar dagen wil ik het dan eens proberen met een appel op het hoofd van mijn man. Ik weet wel nog niet of ik die zuignappen dan op die pijlen zal laten zitten. Op een appel houden die waarschijnlijk niet. Anderzijds, als ik, tegen alle verwachtingen in, onder die appel door schiet met een pijl zonder zuignappen en ik raak per ongeluk zijn ogen – dan ben ik gezien. En die dames ook. Ik zal nog eens nadenken, over hoe en wanneer. Misschien dat ik toch maar beter wacht tot ná de kerstdagen. Want ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar gewoonlijk hebben we in dit huishouden van te voren al suspense genoeg.