Ben ik blij dat ik al jaren een deugdelijk rijbewijs heb. Als ik nu nog een rijexamen zou moeten afleggen – ik weet niet of ik nog zou slagen. Het was vroeger al op het randje. Hoewel, daar ga ik best niet over uitweiden. Wat ik wel kwijt wil: de geruchten dat de examinatoren in die tijd zo streng waren dat ze je zelfs lieten zakken wanneer ze vonden dat je haar niet goed lag, kan ik niet bevestigen. Ik heb op mijn praktijkexamen heel wat stommiteiten mogen uithalen vooraleer ik moest terug draaien om een afspraak te gaan maken voor een volgende poging.

Een theoretische test over mijn kennis van verkeersborden en de verkeersreglementen zou ik, mits een paar uur studie, misschien nog met succes kunnen afleggen. Maar me in het verkeersgewoel storten om een examinator te bewijzen dat ik in staat ben een min of meer foutloos parcours af te leggen, nee, ik geloof nooit dat me dat nog zou lukken. Want soms duizelt het mij. Dan lijkt het alsof ik door een woud van louter verkeersborden rijd. Laatst heb ik eens geprobeerd alle borden te tellen die ik tegenkom op mijn weg van de stad terug naar huis, een autorit van zo´n acht kilometer. Het ging niet. Ik raakte pardoes de tel kwijt, zo snel volgden ze elkaar op. Ineens merkte ik zelfs allerlei borden op die ik voordien nooit had gezien. Verward reed ik verder. Stonden die daar al lang? Ja, eigenlijk moest het wel, zo nieuw zagen ze er nu ook weer niet uit. Je moest je schamen, dacht ik, al die informatie, allemaal voor jouw veiligheid, en jij rijdt daar zo achteloos aan voorbij. Al snel begon ik me te ergeren. Want hoe veilig is dat eigenlijk? Constant naar verkeersborden moeten kijken en steeds weer nieuwe aanwijzingen krijgen? Of ben ik soms de enige die daarvan in de war geraakt, vroeg ik me even later af. Is mijn geest niet meer flitsend genoeg? Een diepe treurnis overviel me. Toen doemde het volgende verkeersbord voor me op. Was ik nu echt aan het duizelen? Of liet het gewoon zijn hoofd wat hangen?