Adele. Dat is nu eens een vrouw naar mijn hart. Drie jaar geleden heeft ze de titelsong van Skyfall, een James Bond film, geschreven en gezongen. Maar op de filmpremière was ze toen de grote afwezige. Ze kwam niet omdat ze liever bij haar pasgeboren zoontje bleef. Simple as that, liet ze weten. Prachtig vond ik dat. Achteraf vond ik het wel jammer voor haar dat ze Charles en Camilla niet had kunnen ontmoeten. Camilla was in blauw fluweel. De foto stond op het internet. Ik vermoed dat ze rap, rap naar binnen was gelopen na een wandeling met de honden en dat haar avondjurk nog niet klaar lag. Geen tijd meer en dan maar het dekkleed van haar beste paard over het hoofd getrokken. Koninklijke kleur, dat blauw, dat wel, en voor de opera had het misschien nog gekund. Maar voor een filmpremière, ik weet niet.

Adele dus. Ze blijft maar voor verrassingen zorgen. Drie jaar lang is het stil geweest. En ineens, zonder boe of bah, stond vorige week haar nieuwe single online. Ondertussen is haar videoclip al meer dan 86 miljoen keren aangeklikt.

Ik hoorde het liedje voor het eerst vorige zaterdag in de auto. We waren al een paar uur aan het rijden; mijn man zat achter het stuur en ik hing in de stoel ernaast. Hello, it´s me klonk het weemoedig ergens in de verte. Ik was half in slaap gesukkeld en schoot meteen recht. Want hoor je idool maar eens zingen: hallo, hier ben ik. Na drie jaar stilte. En het ging nog verder: ik vroeg me af of je me na al die jaren nog zou willen ontmoeten? Natuurlijk, wou ik roepen, Adele, hoe meer van jou, hoe liever. Maar in de auto staat dat toch wat raar. Bovendien viel me opeens iets te binnen, Lionel Richie, die heeft ook een liedje dat begint met Hello. Ik raakte in de war. Want was het nou Adele wel? Of toch Lionel Richie? Of had ze hem gecoverd? God, nee toch? Tot ze uithaalde voor het refrein. Toen was er geen twijfel meer mogelijk. Adele is terug.

Als je de videoclip nog niet gezien hebt, klik dan hier.