Mijn nieuwe, hoge schoenen staan stil verwijtend op de vloer in de gang. Ze zijn al dagen geleden tegen vocht behandeld en willen gedragen worden. Hun kleur is niet alledaags en de sokken die ik in mijn kast heb liggen, passen er absoluut niet bij. Dat is natuurlijk niet van levensbelang, maar toch. Op naar het Kaufhof, dus.

Omdat ik mijn handen vol heb en niets van het rek kan nemen zonder iets te laten vallen, hef ik mijn rechtervoet vijftig centimeter omhoog en houd mijn nieuwe schoenen tegen eventueel in vraag komende sokken. Aanleiding voor twee Vlaamse dames om halt te houden en over voetbal te beginnen. De ene is rond en blond. Ze ziet er vief uit. Ze praat ook vief. De andere maakt een bruingrijze indruk en staat er gebogen naast, alsof ze steeds in dekking moet gaan.

“Ge weet”, vertelt de blonde geanimeerd, “onze oudste is bij de voetbal. En het is ne goeie ook, ze willen hem van overal komen halen. Maar die trainingen. Vier keer per week en dan nog wedstrijden. Weet gij wel hoeveel was ik heb?”
“Mmm.”
“En onderbroeken dat die gasten nodig hebben. Op die leeftijd doen ze niks als douchen. En iedere keer een zuivere onderbroek aan. Ik heb er moeten bijkopen, zoveel als die van ons er op een week nodig heeft.”
“Mmm.”
“Deze morgen heb ik, terwijl hij onder de douche stond, zijn boterhammen gesmeerd. Er moest ook nog een banaan bij zijn brooddoos. Plus twee zuivere onderbroeken. Want na school gaat hij direct door naar de training.”
“Oh?”
“Op dinsdag heeft hij ook sport op school. Dat is daarna ook douchen, hup, een ander onderbroek aan, dan naar de training, douchen en weer een zuiver broekske aan. Als hij vanavond nog naar zijn lief moet, dan is dat weeral douchen, nog eens een proper… dat zijn er onderhand vier op een dag.”
“Hm.”
“Allez, ik hoor het al. Gij interesseert u niet voor onderbroeken.”
“Mwaa.”
“Zullen we dan doorlopen? Geef die met haar groene schoenen maar een duw. Ze heeft hier nu wel lang genoeg zo gestaan.”