Het was te riskant iets nieuws uit te proberen. Voor deze gasten moest het iets zijn dat ik al ooit eerder had gebakken. Een clafoutis bijvoorbeeld – een clafoutis met verse abrikozen. Eerst zag ik het als een voorteken dat er geen verse in de winkel lagen, maar even later dacht ik, doe niet zo flauw, neem gewoon pruimen.

Dit Franse gebak vergt niet veel kooktalent. Je legt een halve kilo fruit in kleine stukken gesneden in een vuurvaste schaal en daarover giet je een mengsel van eieren, meel, suiker en melk. Plus een snuifje zout. Poepgemakkelijk. Het geheel gaat zo´n 45 minuten in de oven en wordt daarna warm en met poedersuiker bestrooid, geserveerd.

Gelukkig was ik goed op tijd begonnen. De stukjes pruim had ik eerlijk over de bodem van de schaal verdeeld en voorzichtig verspreidde ik het vloeibare mengsel over het fruit. Ik sprenkelde er nog een eetlepel cognac over, net zoals het in mijn kookboek stond. Daarna stak ik het topje van mijn pink nog even in het deeg en likte het af. Dat doe ik anders nooit, met mijn vingers in het eten zitten, maar wat een geluk dat ik deze ingeving had. Het smaakte afschuwelijk. Naar zout, naar heel veel zout. Opdat mijn man het niet zou horen luchtte ik mijn gevoelens  zachtjes. Echt geciviliseerd. Maar voor iemand die doodstil op een kersenpittenkussen in de zetel ligt, kwam hij akelig snel overeind. Hoe dat nu mogelijk was: suiker en zout verwisselen. Uitgerekend met die nieuwe potten. Die potten waar in vier talen op staat wat er in zit. In koeien van letters. Hoe ik daar in godsnaam naast kon kijken. En dat er niks anders op zat dan opnieuw te beginnen.

Over de rest ga ik zwijgen. Over die eieren waarvoor ik weer naar de winkel moest, mijn verbrande pink en het deeg dat uit de schaal in de voorverwarmde oven klotste. De walm in mijn keuken ga ik ook niet beschrijven. Onze gasten hebben toch maar goed gegeten. De hele schaal was leeg. Of het aan die vier scheuten cognac heeft gelegen?