“Mevrouw, kunt u me even helpen? Ik zie niet meer zo goed… wilt u niet eens even kijken?” Een oudere dame staat bij het rek met de loungewear. Met haar ene hand houdt ze het prijskaartje van een kort, grijs jasje vast en met de andere strijkt ze over het stof van de mouw. Ze is klein, goed gekleed en keurig gekapt. Ietwat hulpeloos blikt ze naar me omhoog. Ik blijf staan en ze duwt het kaartje onder mijn neus.
“29 Euro en 99 cent”, meld ik.
“Oh, niet meer? Voor zo´n mooi jasje? Of wat vindt u? Zo´n zacht stof. Voelt u eens. Beter dan de kamerjas die ik nu heb. Die is van badstof, veel te zwaar. Ik zit er wel maar van vijf tot elf in, maar toch. Ik kijk weinig televisie, hoor. ”
Ze kijkt me afwachtend aan, merkt dat ik bereid ben te luisteren en ratelt verder: “Iedere middag ga ik de stad in. Ik eet om twaalf uur en daarna vertrek ik. Om vier uur, half vijf ga ik bij Tchibo een kopje koffie drinken en dan wandel ik weer naar huis. En vanaf vijf uur kijk ik televisie.”
Ze neemt het fleece jasje nog eens vast. “ Zo´n vestje is ideaal. Zo licht en zo zacht. Kan ik ook over mijn nachthemd aantrekken. Is het afgeprijsd?”
Ik kijk nog eens goed, en jawel: “ Van 49,99 naar 29,99”. Juist is juist.
Haar ogen lichten op: “Van vijftig naar dertig? Dan moet het wel een echt goed jasje zijn.” Instemmend geknik van mijn kant laat haar doorgaan: “Ik moet nog iemand vragen om mee te komen. Ik heb een bankkaart, hoor. Maar om te kijken of het me wel past. Waar staat de maat?”
Ik bestudeer het kledingstuk nog eens en wijs haar ook voorzichtig op de kap en de roze ritssluiting.
“Maar zo licht en zacht. Veel beter dan die badstoffen dingen. Die zijn toch veel te zwaar.” Ze recht haar rug: “ Ik ben al 88! Zou je niet zeggen, hé. En ik kijk alleen maar televisie van vijf tot elf.”