Het is dus diegene met het grootste uithoudingsvermogen, die wint. Je moet gewoon je tegenstander zo vermoeien dat hij op het laatst bereid is toe te geven. Wat moet ik anders denken van een resultaat dat er is gekomen na 17 uren onderhandelen? Onderhandelingen die ook nog eens pas in de namiddag van start zijn gegaan? Je weet toch niet meer wat je zegt, na 17 uren. Dat slaaptekort alleen al. Hoe houden politici dat toch vol? Angela Merkel zag er echt heel moe uit. Maar ze heeft wél haar doel bereikt. Of dat van Wolfgang Schäuble, daar ben ik nog niet uit.

Ik probeer me voor te stellen hoe die Europese zittingen verlopen en heb daarbij mijn man en mezelf voor ogen. Wij zijn natuurlijk maar met z´n tweeën, maar de theorie blijft dezelfde: we spreken af over een bepaald onderwerp op een bepaald ogenblik te gaan discussiëren. En zo gaan we op een zondagnamiddag, vier uur, gezellig aan tafel zitten, drinken een tas koffie en eten een lekkere, zelfgebakken wafel. Of twee, al naar gelang. We beginnen over dat onderwerp te spreken. Over het geld op onze zakelijke rekening, bijvoorbeeld. Of we onder nul mogen gaan. Of we een vette plus zullen overhevelen naar ons spaarboekje. Of dient geld om uit te geven? Wat vinden we belangrijk? Op den duur gaat het al lang niet meer over die rekening, maar over een levenswijze. Zelfs in de langste huwelijken komt dat nog ter sprake en loert er botsingspotentieel om de hoek. Als het gesprek dan toch wel heel erg uitloopt (wat wil zeggen dat mijn man nog altijd meedoet en niet van ellende is beginnen zwijgen), wil ik alleen nog maar mijn gelijk halen. Welk gelijk dan ook. Kan me niet meer schelen hoe of wat, maar ik moet en zal het laatste woord hebben. Ik geef vooral niet op. Wat denkt hij wel. Dat ik een watje ben? Omdat ik een vrouw ben? Vrouwen hebben altijd gelijk, zeker als het om geld gaat. We zullen wel eens zien wie er hier met de staart tussen de benen vertrekt…