Houden de Nederlanders niet meer van hun taal? Want waar wij, Vlamingen, over de Ronde van Frankrijk spreken, hebben zij het over de Tour de France. En de start in Utrecht noemen ze Le Grand Départ. Tenminste, dat is wat ik op de radio hoor terwijl we met de auto naar Amsterdam rijden. Ik ga er naar een studiedag en mijn man wil de World Press Photo tentoonstelling bezoeken.

De tentoonstelling is erg confronterend en de vader van mijn zonen is diep onder de indruk. “Al die ellende overal – daarbij zinkt alles waar wij over klagen en zagen toch volledig in het niet”, zegt hij stil wanneer hij me ´s avonds afhaalt. Even later leeft hij op. “Gelukkig heb ik nadien nog wat kunnen lachen.” Hij klapt zijn gsm open en toont me een foto van een groep naakte fietsers die aan een coffeeshop voorbij rijden.

Ik kijk naar de foto en denk spontaan aan De Tango van het blote kontje van Toon Hermans. Aan de blote piemel op de waterfiets. Waarom weet ik niet. Is het de associatie van Nederland met water en met fietsen? Het liedje staat op een muziekcassette die jaren geleden in onze auto lag en alleen werd opgezet wanneer we een lange rit voor de boeg hadden. De kinderen wachtten dan in vrolijke spanning af tot ze Toon hoorden en begonnen steevast luidkeels mee te zingen. Want kont en piemel waren woorden die wij niet bezigden maar in de kleuterklas en de lagere school een hoge populariteit genoten. Dat ze die nu zomaar hardop konden zeggen waar wij bij waren! En dat we er ook nog mee konden lachen! De pret kon niet op en ze kregen er nooit genoeg van. Ik ook niet. Nog altijd geniet ik van ‘die dozen van Pandora’ en van ‘die trieste billen die in het water staan, zo van waarom komt hier nu nooit eens iemand aan’. Zoveel hoop en teleurstelling in één liedje. Altijd weer die combinatie van een lach en een traan. Ik houd van dat spel met taal. Ons aller Nederlandse taal.