In het midden van de winkel staat een grote, houten bak met daarin misschien wel honderd blinkende kommen. Ik blijf hier even staan en zie hoe een oudere vrouw er gretig eentje uit pakt. Ze bekijkt het ding van alle kanten. “Ha, die is pas mooi”, hoor ik haar bewonderend zeggen. Het lijkt alsof ze in zichzelf praat, maar voor een zelfgesprek klinkt het net iets te luid. Als ik ook nog zie hoe ze vanuit haar ooghoeken schuin naar achteren kijkt, heb ik het door. Het is de bedoeling dat haar man haar opmerkt. “En zo práktisch”, voegt ze er voor de zekerheid nog rap aan toe. Liefkozend wrijft ze met haar wijsvinger nog eens over de rand. Haar man komt dichterbij, neemt de kom vast en vraagt fronsend: “Waar dient dat nu voor?” Hij draait de kom om en om, spiegelt zichzelf even in het roestvrije staal en vraagt dan: “Is dat voor Sambuca?” Ik vind het maar een veeg teken: als eerste aan drank denken wanneer je een grote mengkom ziet.

“Of hoe heet dat ook al weer?” vraagt hij geërgerd. “Zabone, of nee, Sabayon!”
“Ja”, antwoordt ze hoopvol en neemt de kom vlug weer over, “dat is voor Sabayon!”
Misprijzend laat de man zijn blik over zijn eega glijden. “En wie gaat dat maken? En wanneer? Weet gij wel hoe dat moet? Daarvoor moet ge met uwe klopper achten kunnen slaan, heel snel achter elkaar. Alsof gij dat kunt!” De vrouw krimpt even in elkaar bij deze schromelijke onderschatting van haar talenten. Een seconde later recht ze haar rug.
“Ik kan daar ook chocola…”
“Niks chocoladesaus, dat hebt ge bij mijn weten ook nog nooit gemaakt. Alsof ge dat ooit nog gaat doen.”
“Ze kost maar één euro negenenzestig”, probeert de vrouw nog.
“Zet ze toch maar weg. Hebt ge me niet gehoord, we kunnen ze niet gebruiken. En dan is zelfs één euro negenenzestig weggegooid geld. ”
“Eén euro negenenzestig” herhaalt de vrouw stilletjes. Met twee handen legt ze de kom, alsof het een baby is, voorzichtig terug. Ze kijkt naar mij. Alle hoop is vervlogen.