Sinds kort is mijn man verantwoordelijk voor de properheid van de vloeren op de bovenverdieping. Denk nu niet dat ik een slechte vrouw ben. Het is gewoon omdat ik het ook druk heb. Bovendien heeft hij mogen kiezen. De badkamer poetsen of de vloeren stofzuigen. Hij hoefde er niet eens met nat over te gaan.

Achteraf gezien begrijp ik het natuurlijk wel. Het ligt allemaal aan die nieuwe kaart van de Metro. Vroeger hadden we er ook een. Omdat we in de stad op een appartement zonder lift woonden, reed de vader van mijn zonen regelmatig naar de Metro om grote voorraden in te slaan voor ons gezin. Maar toen we naar een vrijstaande woning verhuisden, was dat niet meer nodig. We zegden onze klantenkaart op.

Onlangs heeft hij dus opnieuw een kaart aangevraagd. Voor mij hoefde het niet zo. In grote winkels krijg ik ademnood en slappe knieën. Hij weet dat. Toch vroeg hij de tweede keer dat hij ging winkelen of ik meeging. Vooruit, zo pepte ik mezelf op, je houdt toch van uitdagingen? En op onze oude dag nog leren samen boodschappen doen, wie weet hoe valt dat mee.

Toen we binnen kwamen voelde ik me als een bang kind in Bobbejaanland. Ik wist niet waar eerst naartoe en bleef stokstijf staan. Mijn man daarentegen, ik vóelde het, had een duidelijk doel voor ogen. Hij stevende er dan ook recht op af. Gebiedend keek hij achterom en als een mak schaap volgde ik hem. Ik blikte niet rechts of links, zo bang was ik dat ik van het rechte pad zou afwijken. Natuurlijk vond hij wat hij zocht. Ik had het kunnen weten. Ja, antwoordde hij op mijn onuitgesproken vraag, zo´n robotstofzuiger hebben we écht nodig. Stofzuigen is een lastige bezigheid. Ik krijg het daarvan in mijn rug. En tijd dat daar in kruipt! Die besteed ik dan toch liever aan de tuin.

Robbie stofzuigt nu de vloeren van de slaapkamers. Volgens het chaosprincipe en uren aan een stuk. Maar dat geeft niet, hij klaagt tenminste nooit. En proper dat het boven is…