Al meer dan een uur zit ik hier aan mijn bureau te prullen. Op de achtergrond klinkt muziek van Mark Knöpfler. Maar het helpt niet, ik geraak maar niet in schwung. Mijn papieren heb ik al drie keer van links naar rechts en weer terug geschoven. In een halfslachtige poging wat te werken heb ik mijn laptop tien centimeter meer naar voren getrokken. Alle reclame balpennen die hier rondslingeren heb ik uitvoerig getest en mijn potlood is geslepen.
Ik verstuur nog een bericht naar de kinderen en ondertussen luister ik met een half oor naar wat er buiten aan de gang is. Want het is druk bij onze buren en ik wil op tijd weten of er vanavond gaat gefeest worden of niet. Ze hebben in hun tuin namelijk twee partytenten opgezet. Twee! En ik weet van niets! Inwendig borrelt het als een vulkaan. Ze kunnen ons toch op zijn minst eens komen vertellen wanneer het lawaai hier gaat losbarsten, denk ik verontwaardigd. Dat jong volk heeft ook geen manieren meer. Snappen die dan niet dat je, als je weet waar je aan toe bent, je daar ook op kunt voorbereiden. Door weg te gaan bijvoorbeeld. Of zelf lawaai te maken, zoals Simon Vestdijk. Ik heb ooit eens gelezen dat die alleen maar kon schrijven wanneer de stofzuiger langs hem stond te loeien. Zie, daar kan ik me nu eens perfect in vinden. Ik zet de radio vaak oerend hard, gewoon om de geluiden buiten niet te horen.

De bel gaat. Er staat een jong koppel aan de deur. De buren. Of ik al gezien heb dat ze twee partytenten hebben opgesteld? Ja? Dan zal ik al wel gedacht hebben dat ze iets te vieren hebben, zeker?
“Ja,” vertelt de jongeman me fier, “we trouwen morgen. En we willen ons nu al verontschuldigen voor al het lawaai dat op jullie af gaat komen.” Onder de welwillende blik van zijn toekomstige overhandigt hij me een fles rode wijn. “Ach,” roep ik verheugd, “van harte geluk gewenst! Dat was toch helemaal niet nodig geweest! Bovendien, morgen zijn we niet thuis!” Ik straal en grijp de fles al vast.