Sommige schoenenwinkels in Aken zijn zo saai dat je daar gemakkelijk door kunt lopen zonder in de verleiding te komen die schoenen daar ook werkelijk te willen hebben. En saaie winkels zijn goed om deprimerende gedachten te verdrijven. Ik word daar soms zelfs blij van: ergens buiten stappen zonder iets te hebben gekocht. Weer niets wat mijn kinderen na mijn dood moeten opruimen, denk ik dan.

In diep gepeins verzonken loop ik door zo´n schoenenwinkel. De luide stem van een jonge vrouw ergens in het midden van de winkel doet me opkijken. ‘Ja, welke neem ik nu?’ hoor ik haar bijkans radeloos vragen. ‘De mooie of de gemakkelijke?’ Ze werpt een gekwelde blik op haar vriendin, die naast haar op een bankje zit. De vriendin haalt haar schouders op. ‘Ja zeg,’ antwoordt ze ongeduldig. ‘Welke vrouw vraagt zich nu zoiets af. Dat doe ik nooit, hoor. Je moet altijd kiezen voor de mooie. Altijd. Je moet het natuurlijk zelf weten, maar als je het me dan toch vraagt… Wie mooi wil zijn, moet pijn lijden. Die spreuk ken je toch. Dat houd ik mezelf ook altijd voor en dan is de keus snel gemaakt, niet?’ De verkoopster knikt instemmend en legt de gemakkelijke ijverig terug in de doos.

Allez, meiske toch, denk ik. Dat is je beste idee ook niet geweest, deze vriendin meenemen op schoenenjacht. Je vriendin aanraden pijn te lijden, wie doet dat nu. Die heeft echt niet het beste met jou voor. Die wil toch alleen maar dat je boertig rond strompelt, eksterogen krijgt en van ellende je schoenen moet uitdoen wanneer jullie samen uitgaan. Die wil alles, behalve dat jij met mooie schoenen de show zou kunnen stelen.

Voor wie maken wij, vrouwen, ons eigenlijk mooi? Voor de mannen? Waarom volgen we dan de mode, zelfs wanneer die mode echt niet sexy is? Of vinden mannen bijvoorbeeld sneakers en kapotte jeans aantrekkelijk, en weet ik dat weer niet? Willen we misschien alleen maar concurreren met andere vrouwen? Als het al niet gaat met ons figuur, dan maar met de kleren en de schoenen?