Stel u voor: iemand zit ergens buiten op een terras. In Hasselt, zeg maar. Het is begin april en ze geniet van haar kopje koffie. Naast haar zitten twee vriendinnen druk te praten en heftig te gesticuleren. Maar de wind zit verkeerd. Ze kan het gesprek niet goed volgen. Wat ze niet hoort, fantaseert ze er dan maar bij.

– Dat Herman daar nu ook weet van heeft! Meestal ligt hij al lang te knorren wanneer Reyers Laat begint. Maar laatst was Isolde Lasoen daar om de actie dertig dagen stilte te promoten. En voor die madam kon meneer ineens wel wakker blijven!

– Isolde Lasoen?

– Die drumster, je weet wel, van Daan. Ja zeg, als ik bij Daan moest drummen zou ik ook nood hebben aan wat stilte!

– Je bent gewoon jaloers. Ik zie het, het groen komt uit je ogen!

– En toen stelde Herman voor dat wij meedoen en in april ook elke dag tien minuten stilte inweven. Hij klonk als Dirk de Wachter. Ínweven. Alsof het leven een breiwerk is!

– Daar zeg je iets. Een warm wollen vestje, in verschillende kleuren. Mooi glad gebreid, een rij rechts en een rij averechts. Met af en toe een kabel of een stukje ribbelsteek.

– Jouw leven misschien! Dat van mij is een grijze sjaal van gevallen steken. Een aaneenschakeling van grote gaten geluidloosheid. Hoeveel soorten stiltes je bij ons kan horen! En dan is het nog niet genoeg!

…

– Maar ik zal hem hebben. Wat denkt hij wel. Vanaf nu zwijg ik. Heel april. Dertig dagen lang. En ik doe niks dat geluid maakt. Dat hij het terras zélf maar met de hogedrukreiniger te lijf gaat. Mij kan die groenaanslag geen barst schelen. Van geen kanten!

– Denk je dat dat gaat lukken?

– Wat lukken?

– Dat hij dit jaar het terras hogedrukreinigt? En dat jij dan je mond houdt?

– Begin jij nu ook al? Ik dacht dat jij mijn vriendin was?

…

– Mijnheer, kunnen wij betalen? Twee koffies en twee broodjes gezond. Ieder apart alstublieft.