Het had iets kunnen worden. Tenminste, als de vader van mijn zonen er geen korte metten mee had gemaakt.

Na een drukke werkdag komen we samen thuis. Ik haal de post uit de brievenbus en check snel even mijn mails. Daarna loop ik naar de telefoon. Ik hoop op een bericht van de brillenwinkel maar op het display verschijnt een mij onbekend, lang nummer. Het begint met 0039. Mijn nieuwsgierigheid is gewekt en nog vóór ik het eten uit de koelkast haal, zoek ik het landnummer op. Blijkt dat iemand uit Italië ons heeft willen bellen! Kleurrijke visioenen van charmante Italianen, riante palazzi en grote borden antipasti verschijnen voor mijn geestesoog. Het leven ziet er op slag zonniger uit. Ach, laat het toch, hoor ik iemand in de verte zeggen, als ze ons echt nodig hebben, zullen ze het nog wel eens proberen. Ontnuchterd zet ik de kervelsoep van gisteren op het vuur.

De telefoon rinkelt. We zitten aan tafel ietwat vermoeid tegen elkaar aan te kijken. Ik heb helemaal geen zin om die verdomde telefoon op te nemen. Vandaag heb ik op mijn werk al genoeg mensen telefonisch gerustgesteld, afgewimpeld of hun zin gegeven. Toch doe ik een halfslachtige poging en begin me moeizaam aan de tafel omhoog te hijsen. Mijn man is gelukkig sneller en neemt het gesprek aan. Het duurt niet lang. Terug aan tafel vertelt hij verontwaardigd dat hij ene Angelo aan de lijn heeft gehad. Angelo belde vanuit Italië maar sprak Frans. Je suis heureux de vous faire connaître, moet hij hebben gezegd. Ik niet, heeft mijn man daar ferm op geantwoord. Ik versta geen Frans en je ne suis pas interessé. Toen heeft hij de knop ingedrukt en de telefoon terug op zijn station gezet. Verdorie, denk ik, dat ik er nu niet zelf aan ben gegaan. Ik zou toch gezegd hebben dat ik ook blij was hem te leren kennen. Très heureuse. Want een Franse Italiaan of een Italiaanse Fransman, hoe exotisch is dat! Verwijtend kijk ik naar mijn man. Ik zeg wat ik denk. En dat had ik beter niet gedaan.