Of het echt gaat helpen, weet ik niet. Een belasting van 24 Euro is misschien nog niet genoeg. Maar ik krijg weer hoop. Hoop dat de inwoners van deze gemeente toch even zullen nadenken vooraleer ze zich een hond aanschaffen. Ik heb echt geen behoefte aan nog meer van die joekels op de straten en de wandelpaden. Of erger nog, in restaurants. Toen we hier jaren geleden kwamen wonen, waren er hier bij mijn weten twee honden en hoorde je zo af en toe een eenzame blaf. Nu zijn ze niet meer te tellen. Onderhand zijn er meer honden dan kinderen! Het lijkt wel alsof hier een wedstrijd aan de gang is. Eén exemplaar per gezin is niet meer genoeg, nee, je hebt er best twee of meer. Veel leuker voor die lieverds. Dat dier moet ook nog zo groot mogelijk zijn, liefst een herdershond, een Rottweiler of een Dobberman. Soms lopen die loebassen aan de lijn, soms ook niet. En blijkbaar hoort het tot mijn burgerplicht daar niks over te zeggen. Ook niet wanneer wildvreemd gespuis tegen me omhoog springt, me besnuffelt en mijn kleren vol sabbert. Want vragen of de belhamel niet aan de lijn moet, is een aanslag op de vrijheid. Van de hond en van zijn baasje. Veel kans dat de hondenbezitter me de les spelt en me daarna in het lang en breed vertelt hoe braaf zijn hond wel niet is, en kijk toch eens! Hij doet toch niks! Echt niks. Hij heeft nog nooit iets gedaan. Hij wil alleen maar spelen.

Ik mag ook niet vies kijken wanneer iemand met een groot, nat, langharig beest in het restaurant naast me gaat zitten. Of wanneer dat loeder plots opstaat, gevaarlijk met zijn harige lijf schudt, al zijn parasieten door de kamer zwiert en daarna afwachtend gaat liggen kwispelen en kwijlen. Kwestie van respect voor die viervoeter. Ik had bijna medemens geschreven.

Kinderen mag je in restaurants wél scheef bekijken. Ze kunnen niet stil zitten en zijn zo onvoorspelbaar. Maar een hond, ach, een hond, die doet toch niks. Die wil alleen maar spelen.