Vijftig banen wil ze zwemmen. Minstens. Met haar ene hand trekt ze het voorste gedeelte van haar witte badmuts even omhoog en met de andere schuift ze de haren die nog op haar voorhoofd kleven er helemaal onder. Geroutineerd trekt ze haar zwembrilletje over het hoofd en duwt het goed vast op haar ogen. Zonder aarzelen gaat ze het metalen trapje af en begint meteen schoolslag te zwemmen. Inademen, armen uitstrekken, armen terug naar de borst, uitademen, ondertussen de beenslag goed controleren en verder. Ze telt haar slagen. Een slag, twee slagen, drie, vier. Eén keer heen en weer en dan crawlen. Door het water klievend loost ze haar frustratie en gewichtloos glijdt ze verder. Terwijl ze haar armen zo ver mogelijk naar voren steekt, haar hele lichaam uitrekt en gelijkmatig met de benen slaat, blijft ze tellen. Acht banen, zestien, twintig. Ze raakt de tel kwijt. Voortzwemmen nu. Geen andere gedachten toelaten. In- en uitademen. In en uit, in en uit.