Zijn komst was al lang van te voren geregeld en op het afgesproken tijdstip, woensdagmorgen negen uur, belde hij aan. Toen ik de deur opendeed, schrok ik een beetje. Hij zag er niet uit als een echte. Tuinmannen zijn in mijn ogen zongebruinde, gespierde types met een verweerd gezicht. Mannen met een pet en zand onder hun nagels. Deze had een ronde, kaalgeschoren kop, een oorbel in zijn linkeroor en een glad en bleek gezicht. Een heel bleek gezicht. Ik wierp een snelle blik op zijn vrachtwagen en zag dat er een hoop oranje buizen keurig netjes naast elkaar op de achterbak stonden. Oei, dacht ik, rioolbuizen. Dit is toch wel die man die komt snoeien? Ik was pas gerust gesteld toen hij zijn tuingereedschap uit die buizen tevoorschijn toverde.

Toen hij klaar was met de struiken aan de voorkant, begon hij met de bomen. Onder elke exemplaar stond hij minutenlang bedachtzaam naar boven te kijken. Daarna nam hij zijn langarm telescoopschaar in de hand en sneed voorzichtig hier en daar iets weg. Alleen de boom bij de groentebak en de appelboom werden wat krachtdadiger aangepakt. “Aan die moeraseiken kan ik echt niks meer doen”, zei hij. “Daar waren ze indertijd beter vanaf gebleven. Zo jammer, die kruinen komen nooit meer in orde.” Twee nieuwe bomen heeft hij van een steun voorzien zodat ze goed kunnen wortelen en mooi rechtop omhoog zullen groeien.

Vrijdagavond ging de telefoon. Slecht nieuws, waarschuwden ze. Zomaar, zonder afspraak deze keer, was de dood, die geniepigaard, bij mijn familie langs gekomen. Weer heeft hij iemand weggesnoeid, weer is er een tak weg uit mijn kruin.

Een paar uur later houd ik een zwart-wit afbeelding in mijn handen en kijk vol verwondering naar een nieuw wezentje in wording. Naar het kind van mijn kind. Leven en dood liggen dicht bij elkaar.

Het ene wezen zal het andere niet vervangen. Er werd gesnoeid en met mijn kruin zal het nooit meer in orde komen. Maar onderaan voelt het alsof ik nieuwe wortels krijg – en meer en meer raak ik verankerd in dit leven.